En Tuhaf Sabahım
 

bu sabah
her sabahkinden farklıydı.
etrafımda bir sürü insan
ağlıyor…
“ne oldu” diyorum
“neden ağlıyorsunuz”
kimseden cevap gelmiyor.
annem gözüme ilişiyor,
sağ yanında babam,
ablalarım,
boncuk gözlü yeğenim;
ailem..
Annem’e
“sultanım” diyorum “kurban olurum gözünün yaşına
neden ağlıyorsun”
bana “kuzum” diyen anamdan da ses seda yok.
sanki beni görmüyorlar duymuyorlar.
başımda dualar ediyorlar.
ömrü boyunca beddua edenler bile;
bu duaya iştirak ediyor.
ömrümde birkaç kere gördüğüm
sözde yakınlarım bile yakınımdalar
“yahu ne oluyor” diyemeden
çenemi bağlıyorlar bir bez parçasıyla
yanıma da bir bıçak koyuyorlar.
ve usulca üstümü örtüyorlar.
çok garip
evet çok garip çünkü,
kıpırdayamıyorum.
sonra karga tulumba taşıyorlar beni,
bir süre sonra soğuk bir mermerin üstüne koyuyorlar;
bir bakıyorum,
çırılçıplağım.
“neden” diyemeden yüzüme bir maşrapa su döküyorlar,
o ana kadar uyuyorum sanıyorum ama yok…
algılayamıyorum,
yıkıyorlar beni,
biraz gıdıklanıyorum.
sonra yine sarıp sarmalayıp beyaz bir beze,
uzunca tahtadan bir kutuya koyuyorlar.
yine sallantılı bir yolculuk başlıyor.
ezan sesini duyuyorum uzaklardan,
ve uğultulu bir kalabalık…
bir şey göremiyorum zaten,
tedirginliğim artıyor;
korkuyorum.
sadece duyduklarım var zihnimde,
belli belirsiz…
anamın feryadı kulaklarımı tırmalıyor
“daha çok gençti” diyor birkaç kişi,
“çok erken” diyorlar,
“neden” soruları yükseliyor,
kimileri “takdir-i ilahi” diyor
kimleri isyan ediyor.
“kim gençti,ne için erken, neyin sebebini soruyorsunuz”
diyemeden,
bütün sesler kesiliyor…
fısıltılar başlıyor,
sonra biri bağırıyor “hakkınızı helal ediyor musunuz “
hep bir ağızdan “helal olsun”
bir daha soruyor adam “hakkınızı helal ediyor musunuz “
“helal olsun”
ve bir daha …
“helal olsun”…
ben de “helal olsun” diyorum herkimse…
sonra yine feryat figan bağrışmalar…
iyice korkuyorum,
yüreğim eziliyor,
zaten kıpırdayamıyorum;
sinirlerim bozuluyor iyice.
sonra yine sallantılı bir yolculuk daha
bir sağa yatıyorum bir sola
dualar hiç eksik olmuyor
sonra açıyorlar kutunun kapağını
“hah” diyorum “şimdi sorucam ne oluyor burda “diye
pat ordan bi çukura…
babam elinde kürek,
toprak atıyor üzerime.
sonra annem,
sonra ablalarım,
çıldırmış olmalılar diye düşünüyorum.
yoksa diyorum…
kulaklarıma toprak,
gözlerime karıncalar doluyor…
gözlerim seni arıyor,
belki sen bir şeyler söylersin diye;
ama yoksun…
etraf kararıyor…
işte o an anlıyorum geç de olsa,
meğer ölmüşüm…
gerçi sen orda da yoksun ya;
ha yaşamışım ha ölmüşüm…