Bitti! Buraya Kadarmış Dedim…

Dedim… Dedim de ağzımdaki söze senet olamadım. Ağırlığımı koyamadım gönlüme. Elimi varlığımın ağırlığına katıp vuramadım masalara. Ben sadece bitti dedim. Dediğim gibi olamadan söyledim.
Öyle ki gidişler dönüşlerin bileti gibi oldu. Artık vedalar sadece dolu gözlerle izlendi, özlemler özlemin acısıyla daha çok bağra basıldı. Ama hep bir eminlik vardı. Dönecek kelimesinin eminliği vardı sende. Bu gitmeler kendini kandırmacaydı, çocukça bir oyunun parçası gibi görünen ama her seferinde gerçekten gidilen bir parçaydı.
Zayıfım dedim kendime. Ben en çok sana zayıfım, zaaflarında kaybolmuş bir çaresizliğin, acizliğin katmerli huysuz tadı var damağımda. Sende de var tadıyorum. Kalan olmakta lanetlice… Sabahları sana acıyarak, akşamları kendime acıyacak geçiyor zaman. Yalnız uyumak benim çaresizliğim, ayazım oluyor. Mutsuz kapatıyorum gözlerimi, rüyamda seni görüp sevinemeden geçiyor o karanlık derinlikler. Sabahları yalnızlığa açıyorum gözlerimi bazen geceden kalma ağrılara gebe uyanıyorum. O zaman anlıyorum seni. Anlamak zor geliyor yine… İşte bu yüzden biliyorum zor gecelerin sabahına uyanıyorsun sende…
Buraya kadarmış dedim. Yine geldim, yine gittim… Sorsan hala affetmedim… Hala hasarlı bir güvenin kanatlarına sığınıyorum. Bir yanımı ısıtıp öbür yanımı teselli ediyorum. Sağımdan soluma geçmeyenlerin tesellisinde boğuluyorum. Ah ne var ki yinede çekip gidemiyorum, gitsem de kalamıyorum… Kalsam da susamıyorum…