Mektup - Ahmet Çabuk

Bu kaçıncı mektup, bilmiyorum.
Saymayı çoktan bıraktım, önce sigarayı, sonra günleri, sonra da mektupları.
Bu imkansız aşkta belki de elimde olan tek şey; yazmak...
Sahip olmadıklarıma, ait olmadıklarıma ve ayrı kalamadıklarıma.
Dile gelmeyenleri kaleme dökmektendir belki bu bendeki anlamsız rahatlama hissi,
yüzüne karşı söyleyemediklerimi yüzünü hayal ederek yazmaktandır
belki bir nebze nefes alabilmemin nedeni...

Şunu bil ki; ben seni çıkarsız sevdim, dudaklarını ya da ellerini değil,
ben senin kalbini sevdim. Saçlarını belki ama en çok da o tertemiz yüreğini sevdim.
Hazırlıksız yakalandım sana, sevgiye aç iken yakalandım.
Sana sığındım en zayıf ânımda, sana koştum yürümeyi dahi unutmuşken..
Sen de öyle güzel misafir ettin ki içinde beni, o yüzden bir türlü gidemedim senden..
İstenmeyen misafir gibi oldum, gitmesi gereken ama bir türlü gitmeyen.
Sonunu bile bile bir filmi izlemek ya da uykusuz kalacağını bile bile gecenin tadına varmak gibiydi.
Akla mantığa gelmeyen ama kalbi ihya eden bir fasıldı...

Düşünüyorum da, hiç umut yok filan desem de hâlâ içimde bir yerlerde umut varmış bize dair.
Geç de olsa anladım bunu, işte o zaman içimde bir şeyin öldüğünü hissettim.
Ne diyebilirim ki, seni üzmek istemedikçe üzdüm, dikkat etmeye çalıştıkca yaraladım,
hâlâ da bunu yapıyorum. Ben sana iyi gelmiyorum bunu anladım, geldiğimde getirdiklerim,
giderken götürdüklerimden çok daha az. Ben yanlışı kalarak yapsam da, sen giderek doğrusunu yaptın.
Mutlu musun bilmiyorum ama mutluluğumsun bunu biliyorum.
Hâlâ düşündükçe yüzüme yayılan bir gülümseme, hâlâ sigaramdan çektiğim bir nefessin.
Adı konulmayan ya da adı anılmayan bir mevhumun aksine sanki içimde sessiz sedasız yaşayan bir can gibisin.
Hissettiğim ama göremediğim, duyduğum ama konuşamadığım...

Ah, ah.. Ey benim kendi güzel, kalbi güzel sevdiğim.
Benden ne götürdüklerini boşver, bana ne kattıklarını bir bilsen.
Senin ağzından duyunca ismimin ne kadar güzel olduğunu, sen tutunca ellerimi farkettiğimi,
sen sevince sevginin ne kadar güzel olduğunu bir bilsen...
Rabbimden diliyorum ki, sen mutlu ol, hep mutlu ol.Ha ben bir daha mutlu olur muyum? Hayır.
Ama artık ne olduğunu biliyorum mutluluğun, neye benzediğini, neyden kaynaklandığını...

Şair diyor ya hani, gitmekle gitmiş olmazsın. Giden beden olur sadece,
hayalinde ölüp içinde yaşatırsın, gözden kaybolur ama gönlünü kuşatırsın.
Beni merak etme, kimse ölmez acıdan, yaşarım, ümitsizce yaşarım.
Hep demişimdir, en acısı bazen en doğrusudur.
Acı olsa da, kabullenmek zor olsa da, en doğrusu bu.

Son söz; sana kızgın değilim, hiç olmadım.
Aksine, öyle bir hediye verdin ki bana, nefes aldıkça hatırlayacağım ve ölüm gibi hep aklımda tutacağım.
Senin tarafından sevilmek, böyle güzel sevilmek her şeye değerdi. Öyle çok sevdin ki beni;
hiç bir eksiğim kalmadı dünden. Öyle güzel sevdin ki; bu yüzden başka hiç bir şey istemedim senden...

Ahmet Çabuk / Kara Kalpli Defter