Beni Pek Tanımazsınız Siz

[Papatya]

Beni Pek Tanımazsınız Siz

Beni pek tanımazsınız siz..
Mesela ben başımı yastığa koyarım, tüm kuzular uyur ben uyuyamam .
Uyurken sıkılırım .
Uyandığımda sorgularım.
Neden elma, neden big bang, kuşlar neden ölmek zorunda, misal ben neden hala..
Dizlerim ilk kanadığında başladım düşmeye.
Evet evet düşünce kanamadım, kanayınca düştüm ben.
Bacaklarımı kırdım sonra.
İnceldiği yerden kırmayı sevdim bazı zamanlarda.
Ama en çok ben tamir ettim hep sonralarda.
Gidemedim, kimseden gidemezdim.
Oturmaya gelen arkadaşımı bile uğurlarken evimin 500 mt ilerisinde bir köpek yavrusu ile konuşurken bulurum çünkü kendimi ben.
Ah ben..
Ben bazı şeylere hiç katlanamam.
Radyoda ansızın biten Fikret Kızılok şarkısına, yağmurla gelen gökkuşağının sonunda bir altın kasesi bulunmamasına, civcivlerin hep civciv kalamamasına, küçücük çocukların ağlamasına, bir annenin sarhoşken bu sıfatı taşımaya calışmasına ve bazı şeylerin şans eseri kazara olduğunu düşünmeye katlanamam.
Bazen bir sigara izmaritine ağlarım.
Biri yanımda ağlıyorsa onu susturmaya çalışırım, susmuyorsa oturur onunla ağlarım.
Denizi ve bana sunduğu ufku severim. Biraz kum görsem, hemen ayakkabılarımı çıkarır hissederim her bir tanenin sunduğu huzuru.
Belki bir kelebeğin peşinden değil ama toprak kokusunun arkasından koşabilirim. Çünkü bazı şeyler yakalanamaz belki ama, koşarsan belki, belki çaba sarfedersen daha fazla hissedebilirsin.
Şımarmayı severim ama başaramam. Elime yüzüme gözüme hatta gözbebeklerime bulaştırırım.
Metalik takıları sevmem. Boncuklar ve ipleri severim hatta zaman buldukça kendim yaparım.
Müzeyyen Senar'a hayran olur, Zeki Müren'e ağlar , Dario Morena'ya aşık olurum.
Yabancı müziklerin anlamlarına özellikle bakmam çünkü yeni anlamlar yaratmayı severim.
Vitaa ve Eagles bunların başında gelir.
Sevmediğim birinin yanında bir dakika duramam, sahte gülücükler savuramam. Sevdiğim insanla tüm dünyayı alt edebilirim.
Gece yolculuklarını severim, gündüz midem bulanır.
Noktalama işaretlerini severim, cümlenin anlamını değiştirebilir.
Anneannemi severim bana doğurları öğretir.
Ama uygulamam.
Hayal kurmayı o öğretti bana.
Hayal kurmaktan korkmam .
İlk gerçeğimle yüzleştiğimde, ki yedi yasındaydım, o zaman bile korkmadım.
Aşk’tan da korkmadım.
Ama beni hep yanılttı. Ve sanırım Aşk son yumruğunu bize Mecnun ile attı.
Mesleğime olan bağlılığımı babamdan aldığımı düşünüyorum.
Ve terasım ..
Benim aşiyanım.
Benim en büyük kaçışlarımın adresi.
Benim yıldızıları ilk keşfettiğim ve ilk kayışlarını izlediğim yer.
Yıldızlar demişken..
Artık cok daha uzaklar.
Ama uçaklara el sallayacak kadar da yakın biriyim gökyüzüne . Çocuklugumdan beri terketmediğim huylarımdan biridir ve coğu insan ‘ne yapıyorsun manyak’ diye tepki verir.
Küçük şeyleri severim .
Küçük şeyler ile mutlu olmayı da.
Çünkü gitmiyorlar.
Ve hep bir yerlerden görünüp mutlu ediyorlar.
Dans etmeyi severim ama öyle böyle değil, ben resmen raks etmeyi seviyorum .
Boyle ulu orta, böyle yalnız, böyle biraz uçsuz bucaksız.
İnandığım ve inanmadığım her şeyi bazı geceler evimin bir köşesine atar birkaç kibritle yakarım .
Küllerini alır kalemime mürekkep yaparım.
Yazarım..
Yazmayı çok severim.
Eğer Mimar olmasaydım kesinlikle gerçek bir Yazar olmak isterdim.
Diyebildiğim ve diyemeyeceğim daha çok şey var..
Belki sonra devam ederim.
Sihir mi ?
O hala var.. bilirim...

alıntı