Herkesin bir zalimi vardır şu hayatta.O zalim,mutlak bir yara açmıştır tertemiz, sevgi dolu kalbine.Yaralarımızı iyileştirmekte o kadar meşgul oluyoruz ki, her seferinde diğerinden daha büyük yaralar açılıyor yada, her seferinde üzerine tuzbasılıyor. Bazen sual ederiz kendimize kalbimize, aklımıza neden ben? Mutluluk neden benden bu kadar nefret ediyor. Ama mutlulukta haklı acı ve kederle büyük bir hasbihal içindeyiz. Sevgi, aşk, sadakat kendini köşeye çekmiş, küçük bir sandığa kilitlemiş kendini. Bu yetmemiş gibi dili lal olmuş, kilitlerine mühür vurulmuş. Nasıl yapacağım bilmiyorum. Ömrümü acılı aşkla ziyan ettim.Tek bir kişi bir ömre bunca yıllık hayatıma,bütün hayallerime, geleceğime sığarmı? Ben yaptım, sığdırdım. Pişman mıyım peki! Hayır,asla güzeldi yaşadıklarım en azından mutluydum,kısacık bile olsa. Kalbim sükuta çekti kendini, üzerinde hayatın kahve telveleri gibi izleri olsa da, iyi.Yorgun artık,ne zaman anladım bunu, acıya sızlamıcak kadar uyuşmuştu.Kendimi toparladım yorgun, hasarlı kalbimi toparladım ve yola düştüm.
Nereye mi?
Dili lal, kilitlerine mühür vurulmuş mutluluğa.


Haydi eyvallah...