Elleri titriyordu kadının telefona bakarken… Parmaklarına hükmetmeye çalışıyordu O’nu aramamak için, numarasını da silmişti oysa. Ezbere bilmediğini sandığı o telefon numarası dolanıyordu sanki zihninde. Milyonlarca rakam hücum etmeye başladı biranda zihnine…
Her şey yolundaydı, çok da özlememişti kadın aslında. Ama O’nun iyi olmadığını hissediyordu kadın; “İhtiyacı var bana” der gibi bir his dolanıyordu içinde, organları titriyor, gözleri buğulanıyordu kadının… Anıları düşündü, iyi birkaç anı yakalamak umuduyla şöyle bir gözden geçirdi geçmişi. Sarılışı, öpüşü, ses tonu, gözleri… Hepsi silinmişti kadının zihninden fakat içindeki his hiç bitmeyecek gibiydi.
Uzun zamandır düşünmüyordu kadın aslında olan biteni. Yok saymaya kararlıydı. Bir yerlerde karşısına çıksa kör taklidi yapacakmışçasına bir yok sayma haliydi kadınınki. Aynaya baktı, gülümsedi. Uzun zaman sonra ilk defa gülümsemesinde bir acı hissetti kadın, oysa ayrıldıkları gün bile acımamıştı içi, yaşlar hücum etmemişti gözlerine… Şaşırdı ne olabilirdi ki bu? Aşk değil, özlemek değil, sadece tuhaf bir his…
“Acaba…” diye geçirdi içinden kadın, evrenin bir yerlerinde O’nu düşünüyor olabilir miydi hala o adam? Aynı hisle… Telefonu bıraktı kadın, aramamaya niyetliydi çünkü…
Çıktı sokağa, güne karıştı bir defa daha…
Sonsuz bir yol gibiydi yürüdüğü…
Güneş ışıklarına karıştı kadın bir anda,
Bir daha hiçbir duygu tanesi uğramadı O’na…