Sen gizli öznesisin hayatımın
 

Sen gizli öznesisin hayatımın

Sen tanıdık yüzlerden değilsin, hani şu biriktirdiğim... kıyımda köşemde, yanımda yamacımda ama bir şekilde hayatımda dediğim...

Sen şu kitap gibisin; hani başucumda duran...ortada olsa da, sadece yatak odama girenin görebileceği... okumak için can atıp, günün dünyadan el çekmesinin beklediğim... ve buna rağmen, sabahın ilk ışıklarıyla kaybolup giden adam...

Sen, sıradan endişelerin kıskacında boğulmamak için beni kendimle savaştıran...varlığında kaygı, yokluğunla acı yaşatan onlarca aşkın arasından sıyrılıp, bana kalan...

Sen bir gölge gibisin hayatımda; elle tutulmayan ve aslında, yokluğunda uzayan...

Sen şu kasaba gibisin, hani şu hiç gidilmemiş olan...bana bir adım kadar yakın olsan da, bir ömür kadar uzağımda duran...

Sen çıkılmamış yolculuğumsun...her şeyi bir yana bırakıp koşmayı deli gibi arzulasam da, yollarına düşemediğim adam...

Sen şu altın simlerle bezenmiş kaftanlar gibisin; giyene ihtişam katsan da üzerinde taşıdıkça, gün be gün sana kendin olmayı unutturan...

Sen yağmurlar gibisin; hani tek damlasının dahi kurak topraklarda bir vahanın yeşermesi için kafi olan...ardı gelmediğindeyse, ölümü aratan...

Sen, her şeyden habersiz... sinsi bir hastalık gibi bedenimi sarmış olan adam...

Sen; gizli öznesisin hayatımın...

Görebilen için ortada fakat, hiç bir zaman aleni olamayacak olan...