Bazen Yazamazsın Söyleyemezsin de

[Papatya]

Bazen Yazamazsın Söyleyemezsin de

BAZEN YAZAMAZSIN, SÖYLEYEMEZSİN DE…

İstediğin kadar kalemin güçlü olsun, bazen yazamazsın. Belki yazacaklarından korkarsın, yani kendinden. Belki de bir şekilde birilerinin bilmesini istemezsin. Neden ne olursa olsun korkaklıktır asıl neden. Yazamazsın işte… Tam yazmaya başlarsın burnun sızlamaya başlar, kalbin hızlı atar. Vücudunda kan dolaşımı hızlanır. En sıcak havada üşüyebilirsin. Ya da en soğukta ter basar seni.

Bazen kelimenin gücü yetmez. Bazen tıkanırsın. En güzel cümleyi kurmak istersin. Oysa cümleler tutukluk yapar bazen. Eski bir kitapevinde bulursun kendini. Başkalarının hikâyelerini incelersin. Hiçbir hikâye seninkine benzemez.

Hiçbir şiir acını anlatamaz.

Sonra şarkılara dönersin ve anlarsın hiçbir nota seni basamamış.

Doğru nota, doğru kelime bir türlü aklına gelmez.

Kelimelerin gücü tükenmiştir artık. Senin gücünün tükendiği gibi… Bağırmak istersin… Sesin tutulur. Kelimeler gebe kalmıştır sessizliğe. Sonra şüphe duyarsın. Hani anlatsan da anlamayacak. Cesaretini toplayıp anlatmak istediğinde sesin mahkûm olur yüreğine. Boğazında bir hıçkırık kalır. Hıçkırık orda mahkûm, hikâye senin yüreğinde…

Geceleri kendi kendini yersin. Karanlıkla düşman olursun bazen. Örttüğünden olsa gerek gerçekleri…Dayanmanın bir sınırı olmalı lakin demir değil ki bu yürek. En süslü belki de en arabesk cümleleri ararsın. Yine bulamaz öylece susar kalırsın. Dişlerini sıkarsın, öyle ki dudaklarını kanatırcasına.

Yüreğine bir zincir vurursun öyle ki yaraları kanatırcasına. Bazen bir masalda saklarsın kendini bazen bir kahkaha da. İçinin bu kadar dolu olması mısralara vurur bazen.

Oysa hiçbir film kahramanı sen değil!

Yazarsın… Ve fakat kimseler görmesin istersin. Söylersin… Ve fakat kimse duymasın. En ilginç hayat hikâyesi hep seninmiş gibi. Ya da en büyük acıları sen çekmişsin gibi. “bir anlatsam roman olur” “Bir anlatsam kitap olur” Oysa senin gibi yaralıdır herkes. Bazen belli etmese de… Kimisi yaralarını kahkahalarında saklar. Kimisi gözyaşlarında. Yani en büyük ihaneti gören sen değilsin. En büyük vurgunu yiyen, aldatılan…

Aslında herkesin yüreğinde bir sır var anlasana. Her kalpte “bir kavuşamama öyküsü” Ve ya “bir ihanet” Ne kadar insan varsa o kadar roman var. Fakat yaraları anlatmaya gelince susarsın işte!

Çünkü senin yaranı anlatacak bir kelime daha icat edilmemiştir.

Öyle bir şarkı daha bestelenmemiştir.

İşin en kötüsü hiçbir zaman bestelenmeyecektir.

Bazen yazamazsın, söyleyemezsin de. Yazamadıkların ya da söyleyemediklerin ne kadar çoksa… İşte o kadar acı çekiyorsun demektir.

Söylesene ne kadar acı çekiyorsun?

Peki, şimdi tüm olanları bir kelime ile anlat deseler. Hangi kelime anlatabilir?

“oyun” “ihanet” “yalan” “dolan”…

Şimdi düşün hadi.

Ya da daha zor bir soru. Hayatını bir kelime ile özetle. Evet, tek bir kelime…

Bazen yazamazsın… Söyleyemezsin de… Sözün bittiği yerde sadece acı vardır.

Ne kadar söyleyemediklerimiz varsa…

Kişi başına düşen acı o kadar fazla…

“Çok sevmiştim bir zamanlar…”

“O kadar çok…”

“Gitti”

“Aldattı”

“Terk etti”

“Kaçtı”

“Bitti”

Bu hikâye bir yerlerden tanıdık geliyor mu?

Şeyma Yıldırım