İnan bana sağır olmayı bile isterdim o şüpheyi duymamak için

Sence de bu acı bize fazla değil mi? Birlikte uyumayı özlemedin mi sende? Birlikte uyanamamanın acısı kemirmiyor mu içini? Senin yanındayken tüm dertlerimi unutuyorum dediğin günler gelmiyor mu aklına? Aklına geldiğinde hala nasıl gelemiyorsun? Oysa gelsen yine bulacaksın o huzuru. Yanındayken zaman nasıl geçiyor anlamıyorum diyen sen, gör işte zaman nasıl geçmiyor. Gün oluyor saatler. Günler asır oluyor. Bitmek bilmiyor bu ayrılık. Sence de bu acı bize fazla değil mi? Zor mu kavuşmak? Benim elleri küçük, gözbebekleri büyük sevgilim. Kokusu eşsiz sevdiğim. Özledim. En güzel sen yapıyorsun dediğin çayı kimlerin elinden içiyorsun? Isıtabiliyor musun içini? Ah bizi bitiren şüphe. Ah o giderken sorulan son sorular. Bir daha bakmaya utanılacak yüzlere tokat gibi vurulan sözler. Neden canı yandıkça daha arsızlaşıyor cümleler? ‘ onun için mi terk ediyorsun beni? Bir başkası için mi? Mutlu mu değilsin artık? Ya da o daha mı çok mutlu ediyor seni’? Bak yapma dedikçe, sus dedikçe, pişman olacağın şeyleri söyleme dedikçe, susmak, bitmek bilmeyen o cümleler. Yıkılacağını bile bile kurulan yuva gibi kurulan cümleler. İşte bu yüzden gidiyorum’ların, bana güvenmiyorsun’ların havada uçuştuğu o veda anı. Her şeyi bitiren o kahrolası şüphe.
Keşke bir yolunu bulsan beni affetmenin.
İnan bana sağır olmayı bile isterdim o şüpheyi duymamak için.

Elçin Gelir