Mevsimler

Sen;
Mevsimlerimden ilkbaharımsın.
Baharında daha çocukluğum.
Dallarında cıvıldıyor serçeler.
Menekşelerim rengârenk
Krizantemin hüzünlü hikayesini anımsıyorum
Sabahında
Cama değiyor hayallerim.
Kelebekler tomurcuklarında çiçeklerin
Uçurtmalar uçuruyor minik eller
Gökkuşağının yedi renginde
Ilık esen rüzgârında ve gün batımının ahenginde,
Yanağımı okşuyor ılık esen rüzgâr
Ve
El ele dolaşıyor sevgililer
Sende bir başka güzel geceler var.

Sen;
Mevsimlerimden yazımsın.
Güneşin ateş gibi
İçimi kavurur alevi
Serin akşamları hayal ediyorum gündüzünde,
Yıldızların altında sabahlıyorum
Geceler bir uzun ki sorma,
Tükenmiyor zaman
Gündüzünde renkler daha parlak,
Kuşlar kelebekler daha hür
Daha hür sevdalar.

Sen;
Mevsimlerimden sonbaharımsın.
Yaklaşan sonum gibi.
Ağaçlar boynunu bükmüş,
Hazan yaprakları yerlerde,
Sararmış, solmuş renkleri.
Ayaklar altında ezilmemek için son bir gayrette.
Deli esiyor rüzgârın,
Saçlarımı savuruyor hoyratça
Sende;
Şarkılar hep hüzünlüdür,
Güllerin rengi solmuş,
Yanağımda veda busen
Ayrılık daha bir acıtıyor içimi

Sen;
Mevsimlerimden kışımsın.
Toprak beyazlamış, saçlarımdaki aklar gibi.
Sende düşlerim renksiz.
Sende ağlıyor KARDELEN
Ayaz içimi donduruyor.
Geceler kâbus dolu,
Toprak kurumuş nedense
Beklerim oysa sende, yenibaharları,
Sanki yaşayabileceğim,
Toprağım kurumuş nedense,
İçimdeki duygular gibi

Ve
Biliyorum ne yazık ki.
Ne ilkbaharımda ne de yazımdaki gibi,
Asla yeşermeyecek toprağım sende.
Ve
Ne de
Sonbaharımdaki gibi
Hüzünlü çalmayacak şarkılarım, çünkü susmuş

Kâh güneşli, kâh bulutlu
Nafile geçmiş mevsimlerim,
Heyecanım tükenmiş,
Renkler silinmiş
yalnızlığımı paylaştığım albümlerde,

Ne uğruna biter bir ömür böyle.
En kötü mevsimim,
Ben istemesem de bir kış günü,
Bir kış günü bilirim,
Ayırır beni sevdiklerimden
Sanki hiç yaşanmamış gibidir onca mevsim.
Ve biter……
Elinden oyuncağı alınmış çocuk misali.

Emine Tokgöz