Sessiz Ağlayanları Vardır Hasretlerin...

[Jaqen]

Sessiz Ağlayanları Vardır Hasretlerin...

Sessiz Ağlayanları Vardır Hasretlerin...
Hüzün Sessiz Sessiz Yaşanır Ömürlerinde...
Gözleri Çağlayan Pınarlara Dönüşür...
Gönlünde ki Aşkın Baharlarını Yaşarken Ansızın Gelen Ayrılıkların Senfonisiyle Yüreğine Ayrılığın Hüzünlü Acıları Yağarken Gönül Yıkılmış Viranedir...
Yaptıklarını Düşünür, Çektirdiklerini..
Bir Sonuca Varamaz...
Bir Şarkı Açar, Açar Ama Duyamaz...
O An Yarası Kanar, Sıcaklığını Anlayamaz...
İçini Sorgulasada Cevaba Varamaz...
Gözkapakları Kapanmaya Yaklaşmıştır...
Dünyası Karartılmıştır...
Tüm Kapılar Üzerine Kapatılmıştır...
Yüreğinde Kalan Hep Aynı Duygudur, Hüzün...
Sevmiştir, O Beraberliğe Değer Vermiştir...
Biten Aşkında, Biten Ömründe Yanaklarına Dökülen Gözyaşları Hep Kendisi İçindir...
Işığı Kapatır...
Kimse Yoktur Yanında Ama O Yine de Gizli Gizli Ağlar...
Kimseyi Mutlu Edemediği Yetmezmiş Gibi Bir de Kendini Perişan Eder...
Işığı Açar...
Yine Ağlar...
Bu Defa Hıçkıra Hıçkıra...
Sonra Yazar İşte...
Sadece Yazar...
Belki Uyumak İçin Belki de, Her Neyse...!
GÖKHAN YENİBOLAT