Yıkılmak

[EbruLi]

Yıkılmak
“Bu hayatta asla yapmayacağım dediğim şeyler vardı. Sayende hepsini yaptım. Sigaraya başladım, bağımlısı değilim ama içiyorum her yıkıldığımı hatırladığımda. Alkol kullanıyorum. Küçüklüğümden beri asla yapmam dediğim, çevremde gördüğüm tüm pislik şeylere rağmen içmem dediğim şeye başladım sayende. Bunda da bağımlı değilim, yalnızca seni ve yaşattıklarını unutmak için -bir anlık tabi- içiyorum. İyi geliyor.

Beni, asla unutturamayacağın şeylerle bıraktın giderken. Onca şey onca olanlar. Unutamam. Hep beni kendinden uzaklaştırmaya çalıştın, hep bunun için uğraştın. Neler hissediyordun bilmiyorum ama benimkisi saf ve temizdi. Onca engellere rağmen, görememe rağmen körü körüne bağlanmaktı. Sen farklıydın, “Bu kız beni incitmez” demiştim. Güvenmiştim. Güvendiğim, sevdiğim her insanın ezmekten hoşlandığı, eski bir halı zannedip bastıkları kalbimi sana açmıştım. Seninde onlar gibi olmadığını sanmıştım. Oysa ki, onlardan daha çok kırmayı, incitmeyi başardın. Son darbeyi vuran sen oldun. Yaşamaya çalıştığım şu dünyada, hayatta kalmam için kan pompalayan şu kalbimi yıkan son vuruşu sen yaptın.

İnsanlar sevdiklerine fırsatlar, şanslar tanır. Kimisi bunu iyi değerlendirir, kimisi daha da dibe batar. Sen kalbimi kırıp dibe batmıştın, elini tutup çıkartmaya çalıştım ama beni kendine çektin, ayağa kalkan sen oldun. Artık ben dipteyim. Üstelik bunu bir kez yapmadın, bu durumu birden çok yaşattın. “Bu sefer yapmaz.” deyip verdiğim diğer şanslarda da beni boğdun, yaşatmadın.Tam kalkıyorum, bu sefer başaracağım dedim anda yıkan sen oldun, bu sefer tamamen yıkıldım.

Canın sağolsun senin. Beni hiç sorma, artık ne canım sağ ne de kalbim…”

...