|
Kalbimin Yanılgısı Her sabah yeni bir güne uyanırken, nasıl eskide kalabiliyor yürek? Hep aynı günde ve o saatte nasıl takılıp kalabiliyor? Sen beni o deniz kenarında bırakıp gittiğin saatte kaldım ben, kalbim o saatten beri hiç atmadı. Her sabah hücrelerin değişmiş, ruhun değişmiş, fikirlerin değişmiş veya değişmeye ayak uydurabilecekken, kalbinin ömrün bir yerinde takılıp kalması tuhaf değil mi? Sessiz bir kalp sancısı gibi, elinden oyuncağı alınınca ortada kalan bir çocuk gibi, fırtınada denizin dalgasını kabarmışken çekilmiş bir fotoğraf gibi; öyle bir yerde kalakaldım. Araf belki de kalbimin şimdi durduğu yerdir. Cehennem dediğin acı çekiş hayalimiz, belki hiç hareket etmeden bir anda sabit kalmak gibidir. Kim bilir? Önümde tüm hızıyla akıp giden bu koca nehir, anılarımızı ve kalbimizi de alıp götürmüyorsa, belki ömür dediğin öylesine komik bir hayalden ibarettir. Şimdi sessiz bir kaya gibi durunca hayat bir yerlerde, seni hiç bilmediğin bir acıya götürüyor olabilir. Akıl, ruh ve bedenden özgür hareket eder çoğu zaman. Ses, sessizliğin kendini bir insanda var etme halidir. Her sabah yeni bir güne uyanırken, her şeyin aynı kaldığını sanmak da biraz komik değil mi? Kim inanıyor olabilir güneşin her gün aynı şekilde, değişmeden doğduğuna? Hep yanılgılarımıza inanarak kaybetmedik mi geçmişimizi? Her hata, aslında doğru olduğunu düşündüğümüz bir yanılgı değil miydi? Geçmiş ve geleceğin bir anda yok olduğu, tuhaf bir bilinçsizlikken hayat, kimin ve neyin peşinden böyle tutkuyla koşabiliriz ki? Her sabah yeni bir güne uyanırken, nasıl eskide kalabiliyor yürek? Hep aynı günde ve o saatte nasıl takılıp kalabiliyor; belli değil! Candan Ünal |
| Saat: 17:47 |
Telif Hakları vBulletin® Copyright ©2000 - 2024, ve
Jelsoft Enterprises Ltd.'e Aittir.