Kırıldıkça Değişir, Özledikçe Sessizleşirsin

Kırıldıkça Değişir, Özledikçe Sessizleşirsin...
Kırıldıkça değişir, özledikçe sessizleşirsin. . .
Anlamaz kimse seni, anlamalarını istemez, kendi özleminde kendi boşluğunda çareler ararsın. . .
Bazen kayıp olur, bazen kendini bulur, bazen de hüzünler içinde boğulursun. . .
Ama her defasında yeniden ayağa kalkar, zümrüdü anka misali; küllerinden doğarsın. . .
Hayat sana kırıldığın yerden ve tamda bittim dediğin vakit, yeniden başlamayı öğretir. . .
Özlemler diline geldiğinde, yüreğin çaresizlikler ve yaralar içinde kaldığında,
sığınacak bir liman, yarayı saracak bir el, bir yürek arasın. . .
Ve ne yazık ki sığınak sandığın liman senin yüreğini sarmak yerine,
bir derin yarada o açarda farkına bile varmazsın. . .
Tek sığınacağın liman Rabbin'dir çok geç anlarsın,
Yine kırılır, yine özler, yine sükût edersin. .
Biraz uzaklaşırsın çevrenden, dostlarından, sevdiklerinden kendinden bile gidersin. . .
Sonra yüreğindeki tüm hüzünlerle, tüm kırgınlıklarla, tüm yaralarla,
yaşamayı yaşatmayı, mutlu olmayı mutlu etmeyi öğrenirsin. . .
Hayat her şeyiyle güzeldir acı olsun tatlı olsun,
"Madem yaşıyorum madem imtihandayım hüzünLü yüreği Rabbim sever. . ." der. . .
Hayata; umutla, ışıkla, sevinçle, hüzünlüde olsa, sevgi dolu kocaman bir yürekle tebessüm eder,
Sevmeye sevilmeye, Allahtan gelen herşeye rıza gösterir;
düştüğün yerden kendi çabanla ayağa kalkıp yoluna kaldığın yerden devam edersin. . .
Hayat bu ya insana neler öğretir, nelerle yaşamayı öğrendik. . .
daha nelerle yolumuza kaldığımız yerden devam edeceğiz,
Yüreğimizde Allah ve Rasul sevgisi hiç eksik oLmasın. . .
Sabır. . . Dua . . . Şükür.

Alıntıdır