Kırmızı Bisiklet

[Jineps]

Kırmızı Bisiklet

Evvel zaman içinde kalbur saman içinde şirin mi şirin bir köy varmış. Bu köyün toprağı bereketli ürünü bol insanları mutluymuş. Gel zaman git zaman bu toprak o kadar köylüye yetmez; sıkıntılar da köylünün üstünden gitmez olmuş. Gücü kuvveti yerinde olanlar çareyi büyük şehirlere göçmekte bulmuşlar. Güzelim köy artık gözü yaşlı ihtiyarlara kalmış.

Büyükler şehirlere yine kolay alışmış da küçüklerin alışması öyle kolay olmamış. Hele ailesiyle birlikte büyük şehre göçmek zorunda kalan iki kardeşin… Bir gün akıllarına bağ-bahçe gelir; bir gün koyun-kuzu… Bir gün şırıl şırıl akan dereyi hatırlar; bir başka gün akıllarına gözü yaşlı bıraktıkları büyükleri gelir ağlaşırlarmış.

Gel zaman git zaman bu çocukların babası onlara kırmızı bir bisiklet almış. Bununla oyalanırlar da belki köyü unuturlar diye düşünmüş. Çocuklar da kırmızı bisikleti çok sevmiş doğrusu. Bir iki denemeden sonra büyük çocuk bisikleti sürmeyi iyice öğrenmiş. Artık hız bile yapabiliyormuş. Büyük çocuk kendini öyle kaptırmış ki bu işe uçarcasına geçiyormuş taşlı yolları. Gün gelmiş kalabalığa karışırarabalarla yarışır olmuş. Gün gelmiş kuşlar gibi uçtuğunu düşünmüş. Kuşlar gelince aklına neden olmasın demiş göçmen kuşlar yapıyor da ben neden yapmayayım? Neyi mi yapmayı düşünmüş? Elbette köye gitmeyi canım!


Köye nasıl gidilir kaç günde varılır bunları düşünmemiş bile. Kardeşini bisikletin arkasına aldığı gibi hızla çıkmış sokaklardan. Şehri geride bırakması da zor olmamış; evleri zaten şehrin kenarındaymış. Bastıkça pedallara kuş gibi uçtuğunu düşünmüş. Uçmuş uçmuş; dağlar tepeler geçmiş. Ne kadar yol gittik diye ardına bakınca bir arpa boyu yol gittiklerini anlamış. Kara kara ne yapacağını düşünürken bir ağaç dibinde dinlenmeye karar vermiş. Biraz uyumak istemişler ama ne mümkün? Açlıktan gözlerini bile kapatamamışlar. Midelerinden gelen sesleri kuşlar bile duymaya başlamış.

Ah kuşlar! Siz ne iyi kalplisiniz böyle… Başından beri onu takip eden bir kuş hemen koşmuş arkadaşlarını yardıma çağırmış. Çocuklaraçlıktan kıvranırken gökyüzünden bir kuş sürüsünün kendilerine doğru geldiğini fark etmişler. Kuşlar çocukların şaşkın bakışları altındagetirdikleri yemekleri ve suyu oracığa bırakmış ve bir ağacın dallarına konup beklemeye başlamışlar. Çocuklar yemekleri afiyetle yiyip buz gibi suyu içtikten sonra kuşlara teşekkür edip yola koyulmak istemişler. Birden ne olmuş dersiniz? Kuşlar iki kardeşi bisikletle birlikte kanatlarına aldığı gibi gökyüzüne çıkarmasınlar mı?

Bulutları yara yara yıldızlarda dura dura ilerlemişler. Güneş’in selâmını dolunayın duasını almışlar. Günlerden gecelerden sonra köye ulaşmışlar. Köy bildiğiniz gibiymiş. Değişen tek şey köyün ihtiyarlarının durumuymuş. Zavallıcıklar hasretten ve üzüntüden bir deri bir kemik kalmış. Bunlardan biri bir kuş sürüsünün torunlarını getirdiğini görünce şaşkınlıktan ne yapacağını şaşırmış. Bir torunlarına sarılıyor bir kuşlara teşekkür ediyor; bir Allah’a şükrediyormuş. Böylece ne kadar zaman geçmiş bilinmez; veda vaktinin geldiği anlaşılmış.

Dedeyle torunlar birbirlerine son bir defa daha sarılmışlar. Ve nihayet çocuklar kuş kanatları arasında havalanmış. “Yarın yine geliriz!” diyerek bir kuş gibi süzüle süzüle uzaklaşmışlar. Bu olaydan sonra çocukların şehre alışması daha kolay olmuş; çünkü onların “kuşlar” gibi dostları varmış; bir de her gün görüştükleri dedeleri!