biz hüzne sahip ol/a/madık

katışıksızdı hüzün, ak-paktı

garipti, yalnızdı, saf ve berraktı

dua idi bazen, bir sığınaktı

biz hüzne sahip ol/a/madık!

öteledik hor ellerle,

kem dillerle, hoyrat duyguların gerisine iteledik

‘bize en son sen gerek, elbet sana da sıra gelecek’ dedik

gülelim, az biraz mutlu olalım, istedik

biz hüzne sahip ol/a/madık

”Dostum” diyemedik hiç

Efendiler Efendisi (aleyhissalatu vesselam) gibi dost belleyemedik onu

yüreğimizle bir türlü tanıştıramadık

sinemizde ufacık bir yer ayır/a/madik ona

şöyle hazin bir sohbetle mahzun ol/a/madık

ne vicdanımızda bir sızı ne de kalbimizden bir yol bulamadık hüzne

biz hüzne sahip ol/a/madık

kaçtık, köşe bucak saklandık

hüzünle bulunmak;

hüzne bulanmak;

hüzne bilinmek istemedik.

biz hüzne sahip ol/a/madık

…

Alıntı