2014 yılı kargaşa yılı idi benim için.
Büyümüşlüğün, kendini tanıyamamışlığın verdiği yokluk.
Bilinmezlik..
Kimdin bazen dediğim bile oldu.
O 18 li 19 lu yaşlardaki masum kız mı?
Yoksa şimdi acımasız, sindire sindire acısını deşen ben mi?
Çok olaylar yaşandı.
''Gezi olayları''
Tencereler , tavalar..
Boş sazlardan sözlerden öteye gitmedi.
Ayakkabı kutusunda ki paralar, şimdiler de birde borçlu çıkılması..
Unutamadığım haberlerin en kötüsü ''Soma faciasıydı''.
Günlerce bi haber umuduyla bekledim, yakınları gibi..
Bazen beklemek ve üzülmek için yakın olmak da gerekmiyordu.
Sonra İsrailin Filistini coluk çocuk demeden yağmalaması.
Sonra aynı kazada sular altında kalan madenciler..
Sonra IŞID, sonra..
Sonra;
Her yeni güne bir olayla başlamak mümkün, benim gibi vicdan sahibi biri için..
Gelelim bana;
Diyorum ya çok sular geçti bu köprünün altından.
Ben büyümeye çalışırken, nasıl bir Dünyada yaşıyorum kaygısı vardı.
Tam alışırken, yaralayanlar..
O yarayı deşenler.
Unutmak zor..
Herkesin yüzünde aynı aptal gülümseme..
Zoraki ve yaralı..
Ama hepsinde aynı dik duruş,yıkılmadım ayaktayım havası..
Antidepresif kişilik bozukluğunun maskesi.
Her son bir başlangıç avuntusu bir kısır döngüden ibaret..
Doyumsuzluk ve açlığın bahanesidir..
Nefsin köreltilememesinin savunmasıdır
Oysaki vicdan senin..
Muhakeme etmek zorunda değilsin.
Yeni bir yıl olsun.
Silik de olsa yaşananlar, yazılmaya değer.
Teşekkürler.