Ağgül Seni Cemekanda Görmüşler

**KaRaqiZz** · 27.05.2013, 09:58

Ağgül Seni Cemekanda Görmüşler
Ağgül'e varıp sorsalar; deseler ki, "Söyle terk edermisin?
Yıllardır yavuklu bildiğin Mustafa'nı terek edermisin ?" Ne
der acep Ağgül. Terkederim dermi ki hiç seven sevdiğini
terk edermi? Ama töreler gelenekler ana babanın baskısı
koparıp götürür seveni sevdiğinden. Geride kalan derdini
türkülere döker. Türkülere sığınır, içini türkülere boşaltır.
Giden gittiğini bilir, içine atar dertlenir kaygulanır o kadar.
Derler ki, Ağgül köyün varsıllarından Mürsel ağanın kızıdır.
Güzel mi güzel simsiyah saçlar, kestane rengi gözler, salına
salına yürüyüşü yürekleri yakarmış. Köy gençlerinin gözü
Ağgül’de ama kimse de yan gözle bakamazmış. Nedeni de
Mustafa. Herkes sayar severmiş Mustafa 'yı. Yoksul bir
ailenin çocuğu olan Mustafa babası öldükten sonra evin
bütün sorumluluğunu yüklenmiş, anasını ele muhtaç
bırakmamış. Alnının teriyle geçimini sağlıyor. Bazen
zorlansa da yakınmıyor Mustafa. Ağgül'üne de kavuşursa
tasası kalmayacak. Gel gör ki, Ağgül'ün babası verimkâr
değil. "Mustafa kim oluyor ki bizden kız isteyecek o ilkin
karnını doyursun" diyormuş. İyi hoş ama Ağgül öyle
demiyor. "Bir lokma bir hırka olsun yeter artığını istemem"
diyor diyor ya dinleyen kim. Babası tam bir şehirli
düşkünüymüş "Şehirli köylüden daha iyidir bizim Şefketgil
şehire gitti de eli yüzü açıldı temiz yiyor temiz giyiniyorlar,
benim kızım da şehirliye layık" diyor da başka birşey
demiyormuş. Onlar böyle diye dursun Mustafa ile Ağgül sık
sık buluşup akşam karanlığı çöküp el ayak çekildi mi
soluğu Ağgül'lerin bahçesindeki ceviz ağacının altında
alırlar ve "Yarın son olsun kaçıp gidelim burdan" diye
kavilleşip ayrılırlarmış. Üç gün beş gün, üç ay beş ay hep
kavilleşiyorlar, hep yarına bırakıyorlarmış. Sözün kısası altı
ay geçiyor aradan.
Günlerden bir gün Mustafa yine gelip cevizin altında
beklemiş. Ay tepede, ay tepeyi aşıyor, ay kayboluyor Ağgül
yok ortada. Cevizin altında uyuyup kalıyor. Mustafa,
sabahın ilk ışıklarıyla uyanıyor; gördüğü düşleri hayıra
yormaya çalışıyor. Daha sonra kalkıp köyün kahvesine
gitmiş. Dalgın dalgın çayını içerken çocukluk arkadaşı
Zamir gelmiş kahveye. Varıp Mustafa'nın yanına yavaştan
"Seninkini akşam vermişler lokumu dağıttılar elini çabuk tut
kaçır yoksa havanı alırsın" demiş. Mustafa ayıkmış birden
"Demek işin içinde iş varmış demek onun için gelmemiş
Ağgül" diye konuşmaya başlamış kendi kendine. "Şehirden
bir tanıdıklarının oğluna vermişler. Keleşzadeler'in
oğluymuş. Zengin adamdırlar konakları dillere destan saray
gibi. Elini tez tut yoksa gitti gider Ağgül" deyince yüreği bir
ateş harmanına dönmüş Mustafa'nın. Yan babam yan.
Akşamı zor etmiş Mustafa. Hemen koşmuş ceviz ağacının
altına sabahı etmiş ertesi akşamı etimiş yok. "Daha kaçgün
oldu kavilleşeli ne çabuk sözünden döndü" diye içi içini
yemeye başlamış. Bir yandan da umudunu yitirmiyor "Ağgül
bensiz olmaz döner gelir bir gün" deyip ceviz ağacına
gidiyormuş sık sık. Derken düğün günü gelip çatıyor
Keleşzadeler'in düğünü de şanına uygun davullar çifter
çifter, kazanlar kaynıyor. Düğün üç gün üç gece sürmüş.
Mustafa da daha fazla dayanamıyıp köyden kaçıp dağlara
gitmiş. Ama uzaklaşamıyor gözü ceviz ağacındadır hep.
Dönüp dolaşıp düğünün son günü köye geri gelmiş. Ağgül’ü
arabaya bindirmişler araba ağır ağır yola düşmüş. Mustafa
da köyün en yüksek tepesi olan Kırlangıçtepe'ye tırmanmış.
Şehre inen yol ayaklar altında düğün alayını gözden
kaybolana dek seyretmiş. Mustafa artık kolu kanadı kırık
deli gibidir ne yapacağını bilemez. "Ben Ağgül'süz nasıl
yaşarım, ama döner bir gün mutlaka kaçar gelir bana" deyip
umutlanır. Günler günleri eskitir, aylar ayları. Hiçbir haber
yoktur. Tek haber, arada şehre inenlerden yolu düşüp
konağın önünden geçenlerden gelirmiş. Ağgül'ü yüzünü
cama dayamış dalgın dalgın düşünürken görürlermiş.
Mustafa'yı da en son elinde bir ceviz fidanıyla
Kırlangıçtepe'ye tırmanırken görmüşler. Tepenin en görünür
yerine diker fidanı sonra da yanık sesiyle bir türkü
tutturmuş. O günden sonra kimse bilmez Mustafa'ya ne
olduğunu. Kimi Çukurova'ya yerleşti der kimi ‘canına kıydı’
der. Ama Mustafa'nın son gün söylediği türkü kimsenin
dilinden düşmemiş. Köyün de sınırlarını aşıp yankılanmış.
Kaynak:
Yaşar Özürküt
Öyküleriyle Türküler 1
İstanbul, 1999

27.05.2013, 09:58	#1 (permalink)
KaRaqiZz BaHaRamaZaN Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır.	Ağgül Seni Cemekanda Görmüşler Ağgül Seni Cemekanda Görmüşler Ağgül'e varıp sorsalar; deseler ki, "Söyle terk edermisin? Yıllardır yavuklu bildiğin Mustafa'nı terek edermisin ?" Ne der acep Ağgül. Terkederim dermi ki hiç seven sevdiğini terk edermi? Ama töreler gelenekler ana babanın baskısı koparıp götürür seveni sevdiğinden. Geride kalan derdini türkülere döker. Türkülere sığınır, içini türkülere boşaltır. Giden gittiğini bilir, içine atar dertlenir kaygulanır o kadar. Derler ki, Ağgül köyün varsıllarından Mürsel ağanın kızıdır. Güzel mi güzel simsiyah saçlar, kestane rengi gözler, salına salına yürüyüşü yürekleri yakarmış. Köy gençlerinin gözü Ağgül’de ama kimse de yan gözle bakamazmış. Nedeni de Mustafa. Herkes sayar severmiş Mustafa 'yı. Yoksul bir ailenin çocuğu olan Mustafa babası öldükten sonra evin bütün sorumluluğunu yüklenmiş, anasını ele muhtaç bırakmamış. Alnının teriyle geçimini sağlıyor. Bazen zorlansa da yakınmıyor Mustafa. Ağgül'üne de kavuşursa tasası kalmayacak. Gel gör ki, Ağgül'ün babası verimkâr değil. "Mustafa kim oluyor ki bizden kız isteyecek o ilkin karnını doyursun" diyormuş. İyi hoş ama Ağgül öyle demiyor. "Bir lokma bir hırka olsun yeter artığını istemem" diyor diyor ya dinleyen kim. Babası tam bir şehirli düşkünüymüş "Şehirli köylüden daha iyidir bizim Şefketgil şehire gitti de eli yüzü açıldı temiz yiyor temiz giyiniyorlar, benim kızım da şehirliye layık" diyor da başka birşey demiyormuş. Onlar böyle diye dursun Mustafa ile Ağgül sık sık buluşup akşam karanlığı çöküp el ayak çekildi mi soluğu Ağgül'lerin bahçesindeki ceviz ağacının altında alırlar ve "Yarın son olsun kaçıp gidelim burdan" diye kavilleşip ayrılırlarmış. Üç gün beş gün, üç ay beş ay hep kavilleşiyorlar, hep yarına bırakıyorlarmış. Sözün kısası altı ay geçiyor aradan. Günlerden bir gün Mustafa yine gelip cevizin altında beklemiş. Ay tepede, ay tepeyi aşıyor, ay kayboluyor Ağgül yok ortada. Cevizin altında uyuyup kalıyor. Mustafa, sabahın ilk ışıklarıyla uyanıyor; gördüğü düşleri hayıra yormaya çalışıyor. Daha sonra kalkıp köyün kahvesine gitmiş. Dalgın dalgın çayını içerken çocukluk arkadaşı Zamir gelmiş kahveye. Varıp Mustafa'nın yanına yavaştan "Seninkini akşam vermişler lokumu dağıttılar elini çabuk tut kaçır yoksa havanı alırsın" demiş. Mustafa ayıkmış birden "Demek işin içinde iş varmış demek onun için gelmemiş Ağgül" diye konuşmaya başlamış kendi kendine. "Şehirden bir tanıdıklarının oğluna vermişler. Keleşzadeler'in oğluymuş. Zengin adamdırlar konakları dillere destan saray gibi. Elini tez tut yoksa gitti gider Ağgül" deyince yüreği bir ateş harmanına dönmüş Mustafa'nın. Yan babam yan. Akşamı zor etmiş Mustafa. Hemen koşmuş ceviz ağacının altına sabahı etmiş ertesi akşamı etimiş yok. "Daha kaçgün oldu kavilleşeli ne çabuk sözünden döndü" diye içi içini yemeye başlamış. Bir yandan da umudunu yitirmiyor "Ağgül bensiz olmaz döner gelir bir gün" deyip ceviz ağacına gidiyormuş sık sık. Derken düğün günü gelip çatıyor Keleşzadeler'in düğünü de şanına uygun davullar çifter çifter, kazanlar kaynıyor. Düğün üç gün üç gece sürmüş. Mustafa da daha fazla dayanamıyıp köyden kaçıp dağlara gitmiş. Ama uzaklaşamıyor gözü ceviz ağacındadır hep. Dönüp dolaşıp düğünün son günü köye geri gelmiş. Ağgül’ü arabaya bindirmişler araba ağır ağır yola düşmüş. Mustafa da köyün en yüksek tepesi olan Kırlangıçtepe'ye tırmanmış. Şehre inen yol ayaklar altında düğün alayını gözden kaybolana dek seyretmiş. Mustafa artık kolu kanadı kırık deli gibidir ne yapacağını bilemez. "Ben Ağgül'süz nasıl yaşarım, ama döner bir gün mutlaka kaçar gelir bana" deyip umutlanır. Günler günleri eskitir, aylar ayları. Hiçbir haber yoktur. Tek haber, arada şehre inenlerden yolu düşüp konağın önünden geçenlerden gelirmiş. Ağgül'ü yüzünü cama dayamış dalgın dalgın düşünürken görürlermiş. Mustafa'yı da en son elinde bir ceviz fidanıyla Kırlangıçtepe'ye tırmanırken görmüşler. Tepenin en görünür yerine diker fidanı sonra da yanık sesiyle bir türkü tutturmuş. O günden sonra kimse bilmez Mustafa'ya ne olduğunu. Kimi Çukurova'ya yerleşti der kimi ‘canına kıydı’ der. Ama Mustafa'nın son gün söylediği türkü kimsenin dilinden düşmemiş. Köyün de sınırlarını aşıp yankılanmış. Kaynak: Yaşar Özürküt Öyküleriyle Türküler 1 İstanbul, 1999 Benzer Konular Ahmet Özhan Ft. Gülben Ergen - Bana Seni Gerek Seni Şarkı Sözleri... Ben seni uyuttum, seni karıştırdım, seni şaşırdım... Seni Seviyorum Çünkü Seni Sevdiğimi Anlatmaya Çalışırken... Seni seviyorum demeyi sadece seni affediyorum diyebilenler becerir... Seni özlüyorum, Seni istiyorum, Seni seviyorum.... Paylaş Share this post on Twitter Follow @Forumaski __________________ Aşk der ki sana: Yolumdaysan başım feda yoluna; ama bil ki senin de başını isterim yoluma. Kahır, kapris gelecekse senden amenna! Ama ayağına diken batarsa yolumda ah edip vahlanma!... Aşk bilek gücü değil “YÜREKTİR”! Yüreğin yetmiyorsa düşme yollara!…