Ebu Leheb, Ebu Cehil'den Daha Kötüydü

Nemrud, Firavun, Ebu Leheb, her çağda bulunan kötü karakterlerdir. Onlar üzerinden Kur'an bize kötüyü tanımlar. Onlara karşı mücadele veren peygamberler üzerinden de iyiyi tanımlar.

Mesela Kur'an'da, Hz. Peygamber'in çağdaşları arasında adıyla sanıyla geçen tek düşman Ebu Leheb'tir. Kinayeli bir biçimde bu künye “Alevli ateşin babası” anlamına gelir. Ebu Leheb'i Kur'an kötülüğün ilk örneği olarak her müminin şimdi ve burada'sına taşır. Bunu, çağdaşı olan Ebu Leheb'leri tanısın diye yapar. Zira Ebu Leheb, imana karşı küfrü, ahlaka karşı ahlaksızlığı, hasbiliğe karşı çıkarcılığı, tevhide karşı şirki, adalete karşı zulmü temsil eder. Neden en büyük düşman Ebu Cehil değil de Ebu Leheb Kur'an'da adıyla sanıyla yer alır? Çünkü Ebu Leheb, Ebu Cehil gibi mert düşman değildir. Karaktersizliğin timsalidir. Can düşman olduğu Hz. Peygamberle, kardeşi Ebu Talib'in vefatının ardından pazarlığa girişmesinin sebebi de budur:

- Ben Müslüman olursam bana ne var yeğenim?

- Amca, herkese ne varsa sana da o var!

- Beni herkesle bir tutan din olmaz olsun.

Ebu Cehil Bedir'e katılmış ve batıl davası uğruna ölmüştür, fakat Ebu Leheb paralı asker yollamıştır. Ebu Leheb'in şahsında lanetlenen karaktersizliktir.

İşte budur Ebu Leheb tipi. Bu tipin tek dini vardır: Çıkar. Kur'an, bu tipi her çağa taşımakla “Ebu Leheb'ler tükenmez” mesajı verir. Tıpkı Arif Nihat Asya'nın Naat'ında dediği gibi: “Ebu leheb ölmedi ey Muhammed, Ebu Cehil kıtalar dolaşıyor!”