Hayat bir ırmak gibi akar sadece



Tanrı dedi ki:

Dünyadaki hayatı pek çok seviyede yaşadığınızı gayet iyi biliyorsunuz. Düşünceleriniz pek çok yere gidip geliyor, pek çok şey yaşıyorsunuz ve bunların hepsi değişik seviyelerde oluyor. Aynı anda sevinç ve keder bulunabiliyor. Dolayısıyla birini ya da ötekini seçmenize gerek yok. Ve hepsi, kederin derinlikleri de mutluluğun zirvesi de geçici; sizin için ne kadar önemli, ne kadar köklü olurlarsa olsunlar hiçbiri her daim sürmeyecek bunların.
Sürekli olarak şimdiki gibi hissetmeyeceğinizi idrak etmek sizin için zor olabilir, zira hayatınıza iştirak eden temel unsur ve kişileri hafife aldığınız hissine kapılabilirsiniz. Örneğin kendi kendinize “Şunu ya da bunu önemsemekten, umursamaktan nasıl vazgeçerim ki ben; nasıl?” diye sorabilirsiniz. “Benim için özel olan anılardan nasıl vazgeçerim?” diye düşünebilir; o anıların simgelediği tüm sevgiyi çöpe attığınız hissine kapılabilirsiniz.
Hafızanızda ya da değil; size aşılanan, empoze edilen şeyler orada kaldıkları gibi üzerinizde izlerini bırakmayacaklar artık.
Muhafaza etmek, elde tutmak zorunda olduğunuz hiçbir şey yok. Kalbinize yazılı olmaları yeterlidir. Hayatınız ve dahilindeki insanlar, sizin toplayıp biriktirdiğiniz şeyler denli basit değildir; çok daha fazlası vardır onlarda. Belki de değerinizin hayatta olup bitenlere dayalı olmadığını anlamanız daha hayırlıdır. Örneğin, işten atılmanızın değersiz olduğunuz anlamına gelmediğini anladığınızda sizin için önem taşıyan insanlarla olan bağınızı sürdürür, yine onlara tutunursunuz. Halbuki değersizlik hissine kapılsanız sanki onları bırakacaksınız gibidir.
Fazlası da azı da yoktur. Siz fazla ya da az değilsiniz; yeterli ya da yetersiz değilsiniz. Bu sadece tek bir mercekten görünendir canlarım; halbuki sizin hayatınız pek çok yönden akıp gelir.
Bel bağlamaya, dayanmaya ihtiyacınız yoktur. Geçmişe sarılmaya ihtiyacınız yoktur. Siz geçmişinizden çok daha ötesiniz. Geleceğinizden çok daha ötesiniz. Yaptığınız her şeyin ötesindesiniz.
Bir zamanlar sek-sek oynuyordunuz; ama artık bıraktınız. Bu hoştu. Sek-sek oynamayı bırakmanız bir mahrumiyet oluşturmamıştı. Herhangi bir şeyi ya da birini bırakmak da, bunlardan ayrılmak da mahrumiyet oluşturmaz. Hayatınızdaki hiç kimsenin nezarethanede kapalı kalma durumu yoktur.
Resimler yaparsınız ve gün ışığında renkleri solar. Yenilerini yapın canlarım. Gün geceye dönerken başka bir şafak, başka bir gün doğumu daha vardır elbet ve siz de onunla birlikte doğar, yükselirsiniz.
Facia yoktur. Sizin hayata yüklediğiniz anlamlara, ona verdiğiniz şekle rağmen iniş çıkışlar da yoktur. İniş çıkışlar hayata bakmak için sadece bir yoldur. Diğer bir seviyede ise hayat bir ırmak gibi çağıldayarak akar gider. Size yolunuzu şaşırtacak, çelme takacak veya sizi yavaşlatacak hiçbir şey olmadığı gibi hayatı hızlandıracak bir şey de yoktur. Hayat, tıpkı güneşin bir dağın ardından doğuşu gibi yükselmektir. Rutin gibi görünmeyen bir rutindir o; lakin hayat her daim o dağı aşmaktır.
Hayatta bir kolu çeviriyor gibisiniz, tıpkı bir çarkı ya da dümeni çevirir gibi. Bir düğmeye basıyorsunuz. Bir şey düşünüyorsunuz. Hayatsa yürümeye, ilerlemeye devam ediyor sadece. Maziyi yattığı yerde bırakmakla hayata karşı sadakatsizlik yapmış olmazsınız. Sanki sayılacak tespih tanelerinden oluşuyormuş gibi maziyi tekrar tekrar didiklemekle de hayata sadakat göstermiş olmazsınız.
Bir tören ruhu içinde saymak zorunda olduğunuz hiçbir şey de yoktur; ne geçmişten, ne şimdiden ne de sonrasından.
Bir çocuk masalının içinde nefes nefese koşuyorsunuz veya bir lokomotifsiniz siz ya da kurguyu gerçeğe dönüştüren bir enstrümansınız; aynı hikaye ise tekrar tekrar anlatılmaya devam ediyor ve bir gün, tıpkı çalıların arasından fırlayıp kanat çırparak gökyüzüne, gözün göremeyeceği irtifalara yükselen bir kuş gibi hikayeleri serbest bırakıyorsunuz artık.
Çeviren: Engin Zeyno Vural