Ya sırtınızdaki yükleri Tanrı’ya teslim etseydiniz



Tanrı dedi ki:

Sorunları, dertleri Bana bırakabilseydiniz bir. Bu kadar sıkı tutunduğunuz, ciddiye aldığınız şeyleri Bana bırakabilseydiniz. Bunu bir yapabilseydiniz, ne olurdu sanki?
Sırtınızdan nasıl da bir ağırlık kalkmış olurdu. Nasıl da rahatlardınız. Tüm o yüklerinizi Bana bıraktığınızda nasıl da bir rahatlama hissederdiniz. Kapıma bırakın onları ya da ayaklarıma bırakın. Benim için birer hiçtir tüm bunlar. Sizin içinse her şey. Yüklerin hepsi taşıdığınız ağırlıklardır. Taşımayın onları. Buna mecbur değilsiniz.
Onlar yokmuş gibi yapın demiyorum burada. Sırtınızdaki o ağır yük çantasını indirin diyorum size. O çantayı indirin. Onu oraya buraya taşımak hiçbir amaca hizmet etmez, hiçbir şeyi çözmez. Yüklerinizi sırtınızdan indirince azalıp ortadan kalkar onlar. En azından siz kendinizi daha hafif hissedersiniz.
Size emanetlermiş gibi bunları oraya buraya taşımaya sizi sevk eden nedir? Bunun ne faydası vardır? Sadece üzerinizde ağırlık yapıyor, yük oluşturuyorlar halbuki. Başınızı eğip, omuzlarınızı aşağı düşürüyorlar. Dertlerinizi, sorunlarınızı silkelemek duruşunuzu da düzeltecektir. Şimdi düzeltin onu.
Gözüpek kelimesi çok güzel bir kelimedir. Yüklerinizi beraberinizde taşıdığınız zaman böyle olmazsınız. Yüklerinizi indirin ki gözüpek olasınız. Gözüpek olmamak niye? Zorlukların, sıkıntıların ayağınıza ket vurması gerekmez.
Size yük olan meseleyi nasıl çözeceğinizi bilmiyorsanız şayet niye sırtınızda, yanınızda taşıyasınız ki? Onu her yere götürmek niye? Sıkıntılarınızı aşağı indirin, yere bırakın onları.
Sorunlar, zorluklar bazen kendi kendilerine ortadan kaybolurlar. Bazen de tamamen sona erene, bitene kadar ortadan kaybolmazlar. Peki bu arada; yaklaşmak ya da uzaklaşmak üzere kendi yollarını tutturmuş olan sıkıntılarla kendinizi iyice ezip bunaltarak siz ne yapıyorsunuz acaba? Sıkıntılarınız çaldığınız bir fon müziği mi?
Öyle görünüyor ki dertleriniz olması gerektiğine inanıyorsunuz siz; sorunların, sıkıntıların hayatın bir parçası olduğuna, kendinizin bir parçası olduğuna inanıyorsunuz.
Ya sıkıntıların sizi takip etmek, peşinize düşmek gibi bir mecburiyeti olmadığına inansanız eğer? Sizi pusuda beklemek gibi bir mecburiyeti yoktur onların. Kendinize sıkıntılardan, dertlerden yana biraz istirahat verin. Bunlar eğer sizi bulacaklarsa sizin yardımınız olmadan da bulurlar, merak etmeyin. Dertleri, sorunları kendi hallerine, kendi imkanlarına bırakabilirsiniz pek ala. Onlara yardım etmek zorunda değilsiniz. Peşiniz sıra onları taşınmak zorunda değilsiniz.
Dert yükünü bırakın, terk edin. Yol kenarına bırakın onu. Eğer bir zorlukla karşı karşıyaysanız bu kafidir. Bu zorluk mevcutken, oradayken alaka gösterin ona; öncesinde ya da sonrasında değil. Bir sorun çözüldükten sonra bile sanki ona borçluymuşsunuz, sanki ona minnettarmışsınız gibi hala onu taşımaya devam etmiyor musunuz siz? Canlarım geçmişe ne gibi bir borcunuz olduğunu düşünüyorsunuz ki ona omuz vermeye devam ediyorsunuz?
Şu sorun, dert, problem fikriyle olan işinizi bitirin. Eğer onlar için kelimeler olmasaydı var olurlar mıydı hiç? Sorun için bir kelime olmasaydı var olur muydu o? Bunu ciddi olarak soruyorum.
Ya sorunlar yoldaki çukurlar gibi görülseydi şayet? Kimse yoldaki çukurlardan dolayı büyük bir mutluluk duymaz, tamam ama kimse onlar yüzünden çöküp yıkıma da uğramaz. Hoş onlar yoldaki çukurlardır sadece. Yoldaki çukurlar sizin için gözde bir şey olmadığı gibi sizin düşmanınız da değildir. Sadece oradadırlar. Böyle büyük bir mesele değildir onlar. Bu çukurlar olsa da olmasa da o yolu geçmeyi nasıl olsa becerirsiniz.
Ya sorunlar yoldaki tümsekler gibi görülseydi peki? Orada bir tümsek, burada bir tümsek. Şimdiye kadar pek çok tümseği atlayıp geçmiştiniz, değil mi? Yoldaki tümseklerin üzerinden geçebilirsiniz, onları atlatabilirsiniz sadece. Sizi alt edemez bu tümsekler. Onlar oradadır ve geçer gidersiniz. Her seferinde geçer gidersiniz onları. Yoldaki tümseklerin ne olduğunu söylüyorsanız onlar da o kadardır işte, budur onlar, ne fazla, ne eksik. Yoldaki tümsekler sadece birer tümsektir, o kadar.
Çeviren: Engin Zeyno Vural