“İnsan yürekten ne ister ise o olurmuş” cümlesinin bir kez daha ne kadar doğru olduğuna şahit oldum. Üniversiteyi açıktan okurken iş aramaya başlamıştım. Benim hep hayalim bir havalimanında çalışmaktı. Oraya her gittiğimde, oradaki çalışanların ne kadar şanslı olduğunu düşünüyordum ve kendime dedim ki “sende bir gün burada çalışacaksın.” Asıl şansı kendimizin yarattığının farkında değildim o günlerde!
Bir sürü iş başvurusundan sonra ardı arkası gelmeyen bekleyiş ve umut yitirmeler yaşadım. Hayatta hiç bir şeyin, zorluk çekmeden elde edilemeyeceğini yavaş yavaş anlamaya başlamıştım. Her ne kadar bu durum benim için çekilmez bir hale gelmeye başlasa da “bunda da bir hayır vardır” diyerek kendimi telkin ediyordum. Sonra bir ajansta part-time olarak işe başladım. Yaklaşık 3 sene böyle sürdü. Ve ben bu zaman zarfında okulumu bitirdim. Havalimanına giderek o çok istediğim iş için başvuruda bulundum. Sınavlarına girdim, mülakatlarına katıldım ve sonuç olarak bana açık pozisyon olduğunda haber vereceklerini söylediler. Ve ben yine büyük bir hayalkırıklığı ile elim boş döndüm.

Artık başka bir yerden başlamam gerektiğine inandım, o yitirdiğim umudumu tekrar yeşertmeye karar verdim. Aynı zamanda ingilizce kursuna başladım ve bir turizm acentesiyle görüşmeye gittim. İlk mülakat olumlu bir şekilde geçti ve ben bunun mutluluğu ile aynı zamanda rahatlığıyla başka firma mülakatlarına gitmedim. Ama benim sandığım ve beklediğim gibi olmadı sonuç. Yine umut yitirmeler başlamıştı. Ama bu sefer yılmadan benim istediğim olacak dedim ve o turizm acentesine 2 ay aradan sonra tekrar başvurdum ve mülakata yine çağırıldım. Aslında tekrar başvurmamın nedeni kendimi kendime ispatlamaktı ve sonuç bu sefer ben kazandım. Eğitimler, işe alışma derken 1 ay sonra bu işin benim istediğim iş olmadığına karar verdim ve o işten ayrıldım, mutsuz olduğum yerde daha fazla çalışmak istemedim. Aslında iç savaşımı kazandım diyebilirim bir anlamda.
İşten ayrıldıktan 1 saat sonra benim o hayallerimi süsleyen havalimanından aradılar. Ve ben yürekten bu kadar istemenin, sabrın yüceliğini, inanmanın ve doğru insan isen Yüce kudretin her zaman yanında olduğunu gördüm. Ne güzel söylemiş Mevlana “Sabır, ferahlığın anahtarıdır.”