İnsanoğlu her zaman için doğanın en büyük gizemi olmuştur. Uzay ve ötesi her ne kadar çoğunluğun merakını zorlasa da yaşamımızdaki en büyük sır hala biziz. İnsanlar doğası gereği bencil, temel içgüdüleri tarafından yönetilen basit hayvanlardır. Lakin beynimizi diğer canlılardan daha üst bir seviyede kullanabilme yetimiz sayesinde bu temel güdülerin üzerine bazı kurallar ve disiplinler koyarak diğer canlılardan farklı bir yol izlemeyi başarmışızdır.

Bireyler aileleri, aileler toplulukları, topluluklar halkları ve ulusları oluşturarak ortaya kültür adında bir kavram çıkartmıştır. Bu şekilde kişiliklerimiz, yaşam tarzımız, düşünce yapımız, adetlerimiz ve geleneklerimiz ortaya çıkar. Bunlar tüm dünya insanlarını birbirlerinden ayıran özelliklerin genel anlamda var oluş sebebidir. Fakat esas kısım bizim yaratılış amacımız ve bu amacı bizlere sürekli olarak güden beynimiz ve benliğimizdir. Kurulu bir düzen içerisinde, bu düzene uyum sağlamış bireyler olarak bizler bazı yazılı ve sözlü kurallar kapsamında diğer bireylerle etkileşime girerek hayat dediğimiz bu sahnelenmiş performansı sergilemeye çalışırız. Milyonlarca yıl boyunca bu sisteme o kadar çok alışmışızdır ki düzene uymayan ya da yeni bir düzen arayan bireyleri kendi aramızdan kovar ve onlara ceza veririz. Yalan söyleyeni ayıplar, cinayet işleyeni mahkum eder, bencil olanı kendi haline bırakırız. Çünkü her şey bu düzenin sürmesi için vardır ve her şey bu düzen eşliğinde ilerleyecektir.



Nitekim artık eski halimizin ne olduğunu unutmuşuzdur. İlk çağdaki insanların nasıl yaşadıklarını hayretle izler duruma geliriz. Kuralsız, düzenin olmadığı, herkesin kendi başına yaşadığı bir dünya kabul edilemez. İnsanların duyarlılıklarını kaybettiği bir hayat yok olmanın eşiğine gelen bir hayattır. Çelişkilerle dolu bir yaşama sahibi hepimiz. Benliğimizde bencillik yatarken ruhumuz yalnızlığı kabul edemez. Aklımız bireysel düşünürken kalbimiz başkaları için çırpınır ve bu ikilemler arasında iyi ile kötüyü ayırt etmenin zorluğunu çağlar boyu yaşarız. Ta ki kendi sonumuzu hazırlayana kadar.

Bir gecede değişir tüm dünya
Cordyceps türü bir mantar enfeksiyonu bir gecede milyonları zehirleyip dünyayı bir cehenneme çevirir.



Kaynağı olan sporların solunması veya sıvı aktarımı yolu (genellikle ısırılma) ile geçen bu enfeksiyon insanların beyinlerine ulaşıp orada üremesine ve iki gün içerisinde onlarda saldırgan ve tehlikeli davranış biçimleri gösteren “canlılara” çevirmesine sebep olmaktadır. İlerleyen safhalarda ise vücutlarında, özellikle kafalarında, deformasyonlar ortaya çıkartmaya başlar. Hastalık ilerledikçe bu deformasyonlar büyür ve en sonunda yaratık diyebileceğimiz bir tür ortaya çıkar.
İşte The Last of Us’ın hikayesi de bunların yaşandığı ilk gecede Joel ile başlıyor. Güzel bir hayat süren Joel, bir gecede bu tarz bir felaketten nasibin büyük bir trajedi ile alan milyonlarca insandan sadece bir tanesi. Ancak onun hikayesinin odak noktası felaketten 20 yıl sonrası.

Naughty Dog bizleri yıllarca Uncharted serisi ile eğlendirdikten sonra “Bu kadar eğlence yeter millet, biraz da trajedi yaşayalım” mantığı ile önümüze sürüyor The Last of Us’ı. Nathan Drake hayatında bazı zorluklarla karşılaşmış olsa da bunların hiçbirisi Joel ve Ellie’nin yaşadıkları kadar üzücü ve trajedik olamaz kesinlikle.

Hayatta kalma/macera türündeki oyun The Last of Us artık hepinizin bildiği gibi ellili yaşlarına adım atmış Joel ve bu derece korkunç bir dünyada doğmuş on dört yaşındaki Ellie’nin yolculuk macerasını anlatıyor bizlere.

__________________
Aşk der ki sana: Yolumdaysan başım feda yoluna; ama bil ki senin de başını isterim yoluma. Kahır, kapris gelecekse senden amenna! Ama ayağına diken batarsa yolumda ah edip vahlanma!...
Aşk bilek gücü değil “YÜREKTİR”! Yüreğin yetmiyorsa düşme yollara!…