Abdullah Ibn Zübeyr


Sahâbî. Hicret’ten sonra, 622 milâdî yılında, Medine yakınındaki Kûba’da doğdu. Babası Zübeyr b. Avvâm, Cennetle müjdelenen on kişiden (Aşere-i Mübeşşere*) biridir. Annesi, Hz. Ebû Bekir’in kızı Esmâ’dır. Teyzesi, Mü’minlerin annesi Hz. Âîşe’dir. Babası tarafından babaannesi Safiyye, Rasûlullah’ın halasıdır.

Medine’de muhâcirlerden ilk doğan çocuk Abdullah b. Zübeyr’dir. Bu doğuma muhâcirler bir hayli sevinmişti. Çünkü Medine Yahûdileri “Muhâcirlere sihir yaptık, çocukları olmayacak” diye ortaya fesat saçıyorlardı. Abdullah doğunca Yahûdilerin yalanı ortaya çıktı. Doğumu Rasûlullah Efendimiz haber aldı. Dua edip, adını Abdullah, künyesini Ebû Bekir koydular. Ayrıca Ebû Hubeyb diye diğer bir künye ile de tanınır.

Yedi yaşında iken babası tarafından Peygamber Efendimize getirilerek O’na bey’at* etme şerefine kavuştu. Hz. Ebû Bekir devrinde çocukluğunu atlattıktan sonra Hz. Ömer devrinde henüz oniki yaşlarında iken babası ile Yermük Savaşı’na gitti. Muharebe yerinde babası O’nu sahâbeden birine emânet ederek savaşa katıldı. Abdullah b. Zübeyr de, babasını at üzerinde savaşırken seyretti. Dört yıl sonra da (M. 639) babası ile birlikte Amr İbn el-Âs kumandanlığında Mısır fethine katıldı. M. 649 senesinde Afrika’da Abdullah b. Sa’d ile Tunus fethine gitti. Bu savaşta üstün Bizans kuvvetleri karşısında kahramanca savaşıp Roma bölge valisi Gregor’u öldürerek zaferin kazanılmasında büyük rol oynadı. Otuz yaşında, Saîd İbn el-Âs kumandasındaki orduyla Horasan seferinde bulundu. Aynı yıl içinde Hz. Osman tarafından Kur’ân-ı Kerim’in çoğaltılması için toplanan ilmî heyete katıldı. Hz. Osman şehid edildiği gün, âsilere karşı gayretle müdâfaa edenlerden idi.

Abdullah b. Zübeyr, Hz. Muâviye’nin vefatından (M.680) sonra yerine geçen oğlu Yezid’e bey’at etmedi. Hz. Hüseyin* ile birlikte Mekke’ye geldi. Bu arada Yezid tarafını tutan baba bir kardeşi Amr b. Zübeyr’in kumanda ettiği bir ordu Mekke’ye hücum etti. Abdullah bu orduyu mağlup etti. Ordu kumandanlarının çoğunu esir aldı. Yezid’le rekâbetten çekindiği için Hz. Hüseyin’e, Kûfe’ye gitmesini tavsiye etti. Hz. Hüseyin’in Kerbelâ’da şehid olduğunu işitince Yezid’in adamlarını Hicaz’dan çıkararak hilâfetini ilân etti. Mekke ve Medine, Hicaz halkı kendisine bey’at etti.

İki yıl sonra Yezid’in adamları Medine-i Münevvere’yi ele geçirdiler ve Mekke’yi muhasara ettilerse de tam bu sırada Yezid’in ölümüyle taraftarları Şam’a döndüler.

Mısır ve Şam dışında İslâm devletinin diğer bölgeleri olan Hicaz, Yemen, İran, Irak ve Horasan halkı Abdullah b. Zübeyr’e bey’at etti. Hz. Abdullah dokuz yıl Mekke’de halifelik makamında bulundu. Hilâfeti zamanında Emeviler ateşe verilen Kâ’be-i Muazzama’yı* yeniden yaptırdı. Hacerü’l-Esved’in kırılan parçalarını toplatıp bir gümüş çerçeve içerisine yerleştirerek Kâ’be’nin içine aldırttı. Daha sonra Emevî hükümdarı Abdülmelik b. Mervan, Kâ’be’nin bir duvarını yıktırarak yeniden yaptırdığı ve Hacerü’l-Esved’i eski yerine koyduğu için bugünkü Kâ’be’nin üç duvarı Abdullah b. Zübeyr’in, bir duvarı da Abdülmelik b. Mervan’ın yapısıdır.

Mîlâdî 684′te Abdülmelik b. Mervan Emevîlerin başına geçince Abdullah’ın kardeşini Irak’ta öldürttü. Haccac kumandasında bir orduyu Mekke’ye gönderdi ve Mekke’yi kuşatıp tahrib etti. Muhasara altı aydan fazla sürdü. Abdullah’ın yiğitçe müdâfaasına rağmen iki oğlu ve yakınları Haccac’a teslim oldular. Abdullah’ın taraftarları dağıldı. Uzun muhâsaranın sonlarında tavsiye ve duasını almak için annesini ziyarete gelen Abdullah’a annesi: “Savaşa devam et, ya şehid olursun, ya zafer kazanırsın. Ben de acın olursa sabreder, zaferin olursa sevinirim” diye dua etti. Bir gün sonra İbn Zübeyr “Makam” denilen yerde iki rekat namaz kıldıktan sonra yeniden harbe girdi. Mancınıktan atılan bir taşla yaralandı. Kanlar içinde kıvranırken Abdülmelik İbn Mervan’ın adamları üzerine atılarak onu şehid ettiler. Şehid olduğunda yetmişüç yaşındaydı.

Abdullah b. Zübeyr, Ashâb-ı Kiram’ın tefsir, hadis ve fıkıh âlimlerinden ve “Abâdile”* dendir. Küçük yaşından beri Peygamber efendimizin dualarıyla yetişen ve Cennet’le müjdelenen babasının yanında cihada katılan Abdullah b. Zübeyr, kahramanlık ve cesaretiyle birlikte çok ibâdet ederdi. Gündüzlerini oruçla, gecelerini ibâdetle geçirirdi. Namazda o kadar çok vecd ile huzura dalardı ki ‘kıyam’da uzun müddet kalır, secdeye dalıp giderdi. Babası Zübeyr b. Avvam, onun hakkında: “İnsanların arasında Ebû Bekir es-Sıddık’a en çok benzeyendir.” demişti. O, sağlam karakterli, dürüst, cesaretli, engin iman sahibi biri idi. Her girdiği muharebede cihad inancıyla kahramanlık gösterip başarıya ve zafere ulaşmıştır. Peygamber efendimiz, Habeşistan hükümdarı Necâşi’nin kendisine hediye ettiği ‘harbe’yi (kısa mızrak) her zaman komutan âsâsı gibi yanında taşır, namaz kılarken sütre olarak önüne koyardı. Dört halife de bu ‘harbe’yi yanlarında taşıdılar. Daha sonra bu harbe Hz. Peygamber’in emaneti* olarak Abdullah b. Zübeyr’in eline geçti ve şehid oluncaya kadar onu yanından ayırmadı.

Hz. Osman zamanında Kur’ân-ı Kerim’in tanzim ve çoğaltılması için kurulan heyette gayretle ve başarıyla çalışmıştır. Abdullah b. Zübeyr hilâfeti zamanında, Mekke-i Mükerreme’de, İslâmî devrin; bir yüzünde “Allah, vefâkâr ve adâletli olmayı emretti”, diğer yüzünde “Muhammedü’r Rasûlullah” yazılı yuvarlak ve gümüş bir para bastırdı.

Abdullah b. Zübeyr, Peygamber efendimizden doğrudan doğruya hadis rivâyet etmiştir. Ayrıca babasından, dört halifeden, Âişe’den, Süfyan b. Ebû Züheyr es-Sakafit’den hadis nakletmiştir. Kendisinden de kardeşi Urve, Ebû Ziban, Atâ, Tâvus, Amr b. Dinar ve birçok değerli İslâm âlimleri hadis rivâyet etmişlerdir. Onun tarafından rivâyet olunan ve “Sahihayn” * diye anılan Buhârî ve Müslim’de otuzüç hadis-i şerif mevcuttur. Ayrıca, bu otuzüç hadis tümüyle Ahmed b. Hanbel’in Müsned’inde mevcuttur.

Yunus Emre ÖZULU

Abdullah bin Zübeyr (r.a.)
Hz. Ebû Bekir’in kızı Esma (r.a.) ile cennetle müjdelenen 10 sahabiden biri olan Zübeyr bin Avvam’ın (r.a.) oğluydu. Hicret’ten sonra Muhacirlerden doğan ilk çocuktu. Hicret’in 1. yılında dünyaya geldi. Hz. Abdullah’ın doğumu bütün Müslümanları sevince boğdu. Müslümanlar âdeta bayram ettiler, “Allahü ekber!” sesleri semaya yükseldi. Onların bu sevinçleri, Yahu*dilerin yalanlarının ortaya çıkmasından kaynaklanıyordu. Çünkü onlar Muhacirlere, “Sizi büyüledik, artık çocuğunuz olmaz!” diyorlardı.
Ona “Abdullah” ismini Peygamberimiz koydu. Sonra da bir hurma istedi. Onu çiğnedi ve Abdullah’ın ağzına verdi. Böylece bu sevgili yavrunun midesine giren ilk gıda, Re*sû*lul*lah’ın mübarek ağzından çıkan hurma oluyordu. Peygamberimiz daha sonra, Abdullah için bereket duasında bulundu.
Gerek Hz. Zübeyr, gerekse Esmâ (r.a.), Abdullah’ın en iyi bir şekilde ye*tişmesi için ellerinden gelen gayreti gösteriyorlardı. Yedi yaşına geldiğinde biat için Peygamberimize götürdüler. Re*sû*lul*lah (a.s.m.) tebessüm ederek biatını kabul etti.
Hz. Abdullah, çocukluktan kurtulup delikanlılık çağına Ebû Bekir (r.a.) devrinde gel*mişti. Asıl Hz. Ömer zamanında kendini göstermeye başladı. Hz. Ömer ve Hz. Osman devrinde yapılan savaşlarda büyük kahramanlıklar sergiledi.
Abdullah (r.a.), hizmetine karşılık en küçük bir dünyevi makam, mertebe ve karşılık beklemezdi. O, bütün amelinde sadece Allah rızasını esas alırdı.
Hz. Osman’ın (r.a.) hilafeti zamanı idi… İslam orduları dört bir yanda fetih*lerine devam ediyordu. Kuzey Afrika’daki fetih harekâtını da Mısır Valisi Abdullah bin Ebî Serh, 40 bin mücahitle devam ettiriyordu. Muhteşem zaferlerle Trablus’a kadar ilerleyen İslam orduları, orada, Romalılardan 120 bin kişilik bir ordunun mukavemetiyle kar*şılaştı. Günlerce devam eden muharebelerde Müs*lümanlar, Romalılara karşı kahraman*ca çarpışmalara devam ediyorlardı. Muha*rebeler çok şiddetli devam ediyordu. Her gün şafakla başlayan harp, ancak öğle*ye kadar devam edebiliyor, sonra her iki tarafın askerleri güçsüz ve takatsiz bir şekilde çadırlarına çekiliyorlardı.
Kumandan Gregoryas, sayı üstünlüğüne rağmen Müslümanları yenemedi*ğinden, hiç olmazsa ricate mecbur edemediğinden dolayı fevkalade müteessir*di. Birden aklına kurnazca bir fikir geldi. Müslümanların kumandanı Abdul*lah bin Ebî Serh’i öldürtecek, bunu başarabilene kızını verecekti. Ayrıca 100 bin altınla mükâfatlandıracaktı. Kızı o sırada kendisiyle birlikte çarpışmalara de*vam ediyordu.
Bu mükâfat haberi Rum gençlerini gayrete getirdi. Abdullah bin Ebî Serh’e doğru hücum ettiler. Emellerine muvaffak olamasalar da büyük zayiat verdiri*yorlardı. Tam bu sırada küçük bir imdat kuvvetiyle yardıma koşan Abdullah bin Zübeyr, kumandana şu teklifte bulundu:
“Sen de aynı şeyi askerlerine vaat et. Gregoryas’ı öldüren askere 100 bin al*tınla birlikte onun kızını ve Kuzey Afrika valiliğini vaat et.”
İslam kumandanı bu teklifi yerinde buldu.
Ertesi gün kumandayı Abdullah bin Zübeyr aldı. Hz. Abdullah iyi bir kuman*dandı. Güzel bir harp taktiği uyguladı. Askerlerini iki gruba ayırdı. Bir grup sa*vaşa devam ederken, diğer grup çadırlarında istirahat edecekti.
Plan tatbikata kondu. Birinci grup öğleye kadar devam etti. Onlar geri çekilir*ken, zinde ve istirahatli olan ikinci grup savaş meydanına atıldı. Romalılar iyice yorgun düşmüştü. Mücahitler karşısında daha fazla dayanamayıp hezimete uğ*radılar. Bu arada Abdullah bin Zübeyr, Gregoryas’ı yakalatıp öldürttü. Kızını da esir aldı.
Harp bitmiş, sıra ganimetlerin taksimine gelmişti. Gregoryas’ın kızı ve 100 bin altın, haklı olarak Abdullah bin Zübeyr’in olacaktı. Abdullah kabul etmedi. “Hayır,” dedi, “ben dünya malı için değil, dinim için cihat ettim. Ben mükâfatı*mı Allah’tan bekliyorum.”
Kumandan Abdullah bin Ebî Serh, Halife Hz. Osman’a zaferi müjdelemek ve ganimetleri götürmek üzere, Abdullah bin Zübeyr’i (r.a.) gönderdi. Yorucu bir yolculuktan sonra Medine’ye gelen Hz. Abdullah, İslam halifesine ve diğer Müslümanlara zaferi bütün ihtişamıyla anlattı, ancak kendisinden tek kelimeyle dahi söz etmedi. Fakat daha sonra, Abdullah’ın bu muharebedeki cansipera*ne kahramanlıkları öğrenildi. Kendisinden bahsetmemesi, onu Müslümanların gözünde daha da büyüttü.[1]
Abdullah bin Zübeyr, kutsi cihat hizmetini, geçici, fâni zevk ve lezzetlerle, dünyevi makam ve rütbelerle değiştirmek istemiyordu; ahiretin ebedî meyvele*rini geçici dünya lezzetlerine feda etmiyordu. Allah rızası için yapılması gere*ken maddi ve manevi cihat karşılığında, değil bu dünyada birtakım menfaat ve karşılıklar beklemek, insanların takdir etmesini, beğenmesini ve alkışlamasını bile ihlas prensiplerine aykırı buluyordu.
Hz. Abdullah âlim bir sahabiydi. Meşhur “Dört Abdullah”tan biriydi. Pey*gamberi*miz*den birkaç tane de hadis rivayet etti. Bu hadislerden birisi şu meal*dedir:
“Şayet insanoğluna bir vadi dolusu altın verilse, ikinci bir vadinin verilmesi*ni ister. İkinci bir vadi daha verilse, bir üçüncüsünü araştırır. İnsanoğlunun gözünü ancak toprak doyurur! Cenâb-ı Hak, tövbe edenin tövbesini kabul buyu*rur.”[2]
Hz. Abdullah her fırsatta halka nasihatte bulunurdu. Bir hac mevsiminde şöy*le bir konuşma yaptı:
“Ey insanlar! Sizler çeşitli ülkelerden Allah’a misafir olarak gelmiş bulunu*yorsunuz. Allah, misafirlerini en güzel şekilde ağırlar. Kim sevap kazanmak maksadıyla gelmişse bilsin ki, Allah, kapısına gelenleri boş çevirmez. Sözlerini*zi amellerinizle doğrulayınız. Çünkü sözün özü, işlediklerinizdir. Niyet de kalp*lerin niyetidir. Şu mübarek günde Allah’a karşı gelmekten sakınınız; çünkü bu günler, günahların bağışlandığı günlerdir.”[3]
Hz. Abdullah sözle nasihatte bulunduğu gibi, mektupla da tebliğ vazifesini yerine getirdi. Bir arkadaşına şu mealde bir mektup yazmıştı:
“Kardeşim, takva sahiplerinin bazı alametleri vardır. İnsanlar onları o alametlerden tanır. Bu alametler ise, musibete karşı sabır, kadere rıza, nimetlere şükür ve Kur’ân’ın emirlerine uyup nehiylerinden sakınmaktır.”[4]
Gördüğü her şey, Hz. Abdullah’a Allah’ı hatırlatırdı. Gök gürlemesi işittiğin*de “Bulut ve meleklerin korkudan kendisini tespih ettiği Cenâb-ı Hakk’ı noksan sıfatlardan tenzih ederim.” der, bunun yeryüzü halkı için büyük bir tehdit oldu*ğunu söylerdi.
Hz. Abdullah, bu faziletlerinin yanı sıra iyi bir idareciydi. Yezîd’in vefatın*dan sonra Müslümanların pek çoğunun kendisine biat etmesiyle Mekke’de halife seçildi. Hicaz, Yemen, Irak, Mısır ve Horasan Müslümanları kendisini bu va*zifeye layık görmüşler, biat etmişlerdi. Birkaç yıl Mekke’de adaletle hüküm sürdü.
Fakat Emevi hükûmetini eline geçiren Abdülmelik bin Mervan, tarihe “Zalim” ismiyle geçen Haccâc’ı Hicret’in 72. yılında Abdullah’ın (r.a.) üzerine gönderdi. Haccâc, Ebû Kubeys Dağı’na mancınık kurarak Kâbe’yi taşa tuttu. Hz. Abdullah kahramanca Kâbe’yi müdafaa etti. Fakat adamlarından birçoğu Haccâc’ın vaatlerine kanarak onun safına geçtiler. Neticede Hz. Abdullah’ı şehit et*tiler. Zalim Haccâc bununla da hıncını alamadı, onu astırdı. Karşısına geçip o yüce şehide hakaret etti. Sonra da başını keserek Şam’a gönderdi. (Bu hadisenin tafsilatı için Esmâ bint-i Ebî Bekir maddesinin son kısmına bakınız.)

__________________
Aşk der ki sana: Yolumdaysan başım feda yoluna; ama bil ki senin de başını isterim yoluma. Kahır, kapris gelecekse senden amenna! Ama ayağına diken batarsa yolumda ah edip vahlanma!...
Aşk bilek gücü değil “YÜREKTİR”! Yüreğin yetmiyorsa düşme yollara!…