Arkadaş olan çocukluğumuzdu, biz değil…
O zamanlar henüz yüzümde can vermiyordu kadınlar. Küçüktüm… Gençliğini, gücendikleri yaşlarından pirinç ayıklarcasına temizleyen emekli tayfasının, anıları başlarına Amerika gibi üşüşen evlenememiş kadınların küçüğü… Ben, o zamanlar bütün günahlardan muaf olacak kadar küçüktüm. Bazı çocuklar, ülke sorunlarının o sihirli elleri kendilerine dokunmadan uyuyamazlar. İşte o anlarda hiçbir şeye yeterince inanç kalmaz; bütün günler kayıplara karışır. Kömür alıp borcunu yaz’a bırakmanın yoksulluk alâmeti olduğunu anlamayacak kadar küçüktüm.
O zamanlar, henüz ormanda ağlarken bulduğum palyaçoları teselli etmeye başlamamıştım. Eşikte kendi gölgemle adımıza para bastırmaz, dağınıklıktan uzak bir günle karşılaşmayayım diye sabahlamaz, el değmemiş böceklere kendimin bile anlamadığı büyük bir heves beslemezdim. Arkadaş bellediğim birçok yaşıtımla aslında çocukluğumuzun arkadaş olduğunu yıllar sonra fark ettim.
Arkadaşlığa sadece; devlete, ölüme ve aşka inanmayanlar inanırlar. Arkadaş olmak, fazla yatak bulundurmaktır meselâ evinde. Bir zenneyi canlandırma rolünü, ondan önce oynamak istemektir. Sadece onun parmaklarına sığacak kadar büyümektir.