Başlıksız

**Myself** · 06.04.2013, 15:14

Hayat bu ya, hepimize bir rol vermiş tutunmaya çalışıyoruz… Yaşamaya alışmak zor… Kimilerimiz hayata tutunmayı başarırken, kimilerimiz hayatın kargaşasında sürüklenip gidiyor. Sağlam durmak zor… Emek istiyor bazı şeyleri yoluna koymak, direnmemiz gerekiyor acılara, ayrılıklara…

Hayat acımasız… Çoğu zaman arkamızdan vurur bizi. Hiç beklemediğimiz anda, hiç beklemediğimiz kişiler yara açar kalplerimizde… Yetişemeyiz hayatın yalanlarına, karaktersizliğine…

Ama haksızlık etmemeli kimseye, yüzümüz gülüyor bazı bazı… Ne var ki bu sefer de biz tadını çıkaramıyoruz geçici mutluluğumuzun…

O kadar alışmışız ki acı çekmeye, zamansız gelen kısa mutluluklar şaşırtıyor bizleri… Alışmaya başladığımız anda da uçup gidiyor elimizden... Hayatta hiçbir şeye “dur” diyemiyoruz ne yazık ki. Hayat ellerimizden kayıp giderken sadece baka kalıyoruz olanlara… Küçük bir çocuğun alamadığı oyuncağa baktığı gibi… Bomboş ve çaresiz…

Zamanı değerlendirmeyi bir türlü öğrenemiyoruz. Sürekli bir ikilem arasındayız…

Hep bir yanımız “kal” diyor, bir yanımız “git”…

Bir yanımız “yap” diyor, bir yanımız “yapma”…

Kararsızlıklarla öldürüyoruz durduramadığımız zamanı…

Yapacak şey çok, ama biz hep “yarın” diyoruz…

Hem zamanı, hem sevdiklerimizi erteliyoruz… Günden güne uzaklaşıyoruz, tek başınalığı seçiyoruz. Az ses çok huzur diyoruz… Konuşulan çoğu şeyi dinlemiyor, önemsemiyoruz…

Öyle bir gün geliyor ki, yalnız yaşadığımız günlere isyan ediyoruz… Bu hayatı biz seçtik diye kızıyoruz kendimize. Ne yapacaklarımızı yapmış oluyoruz ne de yaşanacak bir mutluluğumuz oluyor. Zamanın gideni getirdiğine değil, var olanı götürdüğüne kötü bir tecrübeyle inanıyoruz…

“İyi ki!” demek yerine “keşke!” demeyi seçtiğimiz zamanlara ağlıyoruz… “Keşke, keşke!” diye haykırıyoruz giden zamanımız için…

Ne acıdır ki zaman bizleri hırçın dalgalar gibi savurup duruyor… Ve biz sadece giden zamanımızın ardından bakıyoruz…

Ne yazık ki zamanı tutamıyoruz o zaman biz de bizim için değerli olanların zamanla elimizden kayıp gitmesine engel olalım… Hiçbir şey için geç değildir ve hiçbir şey için doğru zaman yoktur. Doğru zaman, yapmayı istediğimiz zamandır… Hiçbir şey için geç kalmamalı insan, yarın her şey için çok geç olabilir…

06.04.2013, 15:14	#1 (permalink)
Myself Bazen,gözlerinin tanımadığını yüreğin tanır. Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır.	Başlıksız Hayat bu ya, hepimize bir rol vermiş tutunmaya çalışıyoruz… Yaşamaya alışmak zor… Kimilerimiz hayata tutunmayı başarırken, kimilerimiz hayatın kargaşasında sürüklenip gidiyor. Sağlam durmak zor… Emek istiyor bazı şeyleri yoluna koymak, direnmemiz gerekiyor acılara, ayrılıklara… Hayat acımasız… Çoğu zaman arkamızdan vurur bizi. Hiç beklemediğimiz anda, hiç beklemediğimiz kişiler yara açar kalplerimizde… Yetişemeyiz hayatın yalanlarına, karaktersizliğine… Ama haksızlık etmemeli kimseye, yüzümüz gülüyor bazı bazı… Ne var ki bu sefer de biz tadını çıkaramıyoruz geçici mutluluğumuzun… O kadar alışmışız ki acı çekmeye, zamansız gelen kısa mutluluklar şaşırtıyor bizleri… Alışmaya başladığımız anda da uçup gidiyor elimizden... Hayatta hiçbir şeye “dur” diyemiyoruz ne yazık ki. Hayat ellerimizden kayıp giderken sadece baka kalıyoruz olanlara… Küçük bir çocuğun alamadığı oyuncağa baktığı gibi… Bomboş ve çaresiz… Zamanı değerlendirmeyi bir türlü öğrenemiyoruz. Sürekli bir ikilem arasındayız… Hep bir yanımız “kal” diyor, bir yanımız “git”… Bir yanımız “yap” diyor, bir yanımız “yapma”… Kararsızlıklarla öldürüyoruz durduramadığımız zamanı… Yapacak şey çok, ama biz hep “yarın” diyoruz… Hem zamanı, hem sevdiklerimizi erteliyoruz… Günden güne uzaklaşıyoruz, tek başınalığı seçiyoruz. Az ses çok huzur diyoruz… Konuşulan çoğu şeyi dinlemiyor, önemsemiyoruz… Öyle bir gün geliyor ki, yalnız yaşadığımız günlere isyan ediyoruz… Bu hayatı biz seçtik diye kızıyoruz kendimize. Ne yapacaklarımızı yapmış oluyoruz ne de yaşanacak bir mutluluğumuz oluyor. Zamanın gideni getirdiğine değil, var olanı götürdüğüne kötü bir tecrübeyle inanıyoruz… “İyi ki!” demek yerine “keşke!” demeyi seçtiğimiz zamanlara ağlıyoruz… “Keşke, keşke!” diye haykırıyoruz giden zamanımız için… Ne acıdır ki zaman bizleri hırçın dalgalar gibi savurup duruyor… Ve biz sadece giden zamanımızın ardından bakıyoruz… Ne yazık ki zamanı tutamıyoruz o zaman biz de bizim için değerli olanların zamanla elimizden kayıp gitmesine engel olalım… Hiçbir şey için geç değildir ve hiçbir şey için doğru zaman yoktur. Doğru zaman, yapmayı istediğimiz zamandır… Hiçbir şey için geç kalmamalı insan, yarın her şey için çok geç olabilir… Benzer Konular Başlıksız Şiirler... Başlıksız... Paylaş Share this post on Twitter Zeyy beğendi. Follow @Forumaski __________________ Yaşamı bir film gibi düşünmek lazım çeşitli içerisinde çeşitli rolleri barındıran bir film. Bu rollerin içerisinde ne artist , ne aktrist nede figuran olmalı insan. Senarist yönetmen olmalı kendi yazıp kendisi yönetmeli kendi yazdığımız bir film olmalı hayat. .