Arasıra, Aldanırım.

Bazen uzun uzun düşünür, herşeyi olduğundan farklı görürsün. Bambaşka anlamlar yüklersin her nesneye...
Oysa bulut aynı bulut, güneş aynı güneş, yağmur aynı yağmurdur, başka olan SENsindir...

Kuşların sadece sana şakıdığını düşünür, güneşe her baktığında erir, yağmurun her damlasında ürperir,
bütün denizleri yüzerek geçebileceğini sanırsın...

Aldanırsın...

Yaşamın bütün güzelliklerini yüreğinde hisseder, tüm sevdiklerini farklı gözlerle görür, hatta birkat daha fazla seversin...
Eskiden kızdıklarını şimdi tebessümle karşılar, tartışacağın yerde güler geçersin...
Kulağında hep o melodiyle dolaşır, hiç dinmeyecek sanırsın...

Aldanırsın...

Her gece başka başka rüyalarda süzülürken kuşlar uçurursun avucundan öperek, hiç bitmeyeceği sanırsın o derin maviliğin...

Ama,
işte aldanırsın...

Her bahardan farklıdır yaşadığın, bilmediğin böcü börtünün seslerini duymaya başlar,
daha önce hiç görmediğin insanları bir anda farketmeye başlarsın...

Her çiçekle yeniden açar ruhun, her kelebeğin kanadında uçuşur, her gülün yaprağına konmak istersin...

İçindeki neşeyle renklenir baharın tüm çiçekleri, hiç solmayacak sanırsın...

Aldanırsın...

ve bütün bu aldanmalar sonunda akıllandıkça, akıllanır fakat bir yandan da yine içten içe hep o aldanmaların tadını özlersin...

Gerçekliği sevmez insanın doğası, aldanmalar caziptir, heyecanlıdır, tatlıdır...

Bilerek aldanmayı bile istersin, sırf gerçeğin bulutları arasından güneşi görebilmek için...

ve birgün aldana, aldana ona da alışır ve bütün bunların hayatın ta kendisi olduğunu anlarsın...

Aldanmazsın, işte O gün, Bugün...