içimdeki ben
içimde başka bir ben yaşatıyorum ..
ne olduğum kadar sert, ne de görünmeye çalıştığım kadar neşeli. olmak isteyip olamadığım kadar masum, hüzünlü ve o kadar kalabalığa rağmen sanki kimsesiz.
karşına alıp konuşabileceğin bir arkadaştan daha da dosttur o. hiç birşeyi saklamadan bütün negatiflikleri anlatabileceğin seni anlayan tek kişi..
nasıl anlatılır ki bir insanın çaresizliği ?
kendi kendine yenilişi ve yine çaresizce kendine yönelişi ..
anlatılamaz, içimde yaşadığım ben'den başka kimse anlayamaz..
daha huzurlu daha güvenli daha cesur olabilmektir kendinle konuşabilmek . belki şizofrenlik belirtisi, belki delilik dürtüsü, belki de en akıllıca olandır bilinmez.
bu yazdıklarım bile saçmalık mı acaba ? kendi kendine konuşan bir delinin karalaması.