Derbent
 

Kıldan ince kılıçtan keskin bir yolda yürüyorum. Ahrette değilim, hala yaşıyorum halbuki.. Kanı alkolden süzülmüş saf bir sabaha uyanıyorum, duru denizin turkuaz koynuna bırakıyorum kendimi. Bikaç metre kulaçladıktan sonra sırtüstü kalıp derin düşüncelerime dip dalıyorum. Abimin durumu düşündürüyor önce beni, şu son iki gün içindeki yaşadığı huzursuzluk. İki aile arasında kalışının ilk zorluklarını yaşamaya başlıyor yavaştan. Bir yanda kendi anne babası, diğer yanda eşinin anne babası. Hangisinin yanına gitse diğer taraf kıskanıcak, kırılıcak yersiz yere üzülücekler ve üzücekler birbirlerini. Daha önce söylenen tüm sözler yerini duygusal travmalara ve tribal davranışlara bırakıyor, görüldüğü üzre. Biri aldı gitti kızımı bidaha bana göstermicek derdine düşer, diğeri oğlumuz hanım köylü oldu, kız oğlumu elimden aldı istediği yere çekip götürüyor der. İki kaynananın soğuk çekişmesinde hep arada çocuklar kalıyor. Allah yardımcıları olsun ne diyim başka, kendi etti kendi buldu.. O değil de balayından dönüşte izmirde kalan abime küsen annemle abimin arasını düzelteyim derken ikisininde arasında ben kaldım. İkisi de kendi kızgınlık ve sıkıntılarını bana anlatıyor, içlerini bana döküp rahatlıyor, beni farkında olmadan şişiriyorlar, geriyorlar, sıkıntıya boğuyorlar. Ben ne yapabilirim ki? Oysa annem telefonu açsa, birbirlerinin yüzüne konuşsalar daha kolay anlaşabilirler ve problemlerini çözebilirler. Bi anneme bi abime laf yetiştirmekten ben de sonunda iki arada bi derede kaldım. En sonunda ben de pes ettim, çünkü ısrarlı bir tavır alma söz konusu idi. Kendi hallerine bıraktım ve aradan çekildim maalesef.. Umutsuz bir sabaha güzel haberlerle uyanmak içimizi rahatlatmıştı. Abimin sms manifestosu işe yaramış, her ne ise sonunda annemin inadı, o yufka yüreğine yenik düşmüş ve bugün arayıp konuşmuşlar. Bikaç gün sonra geleceklerini söylemiş abim, rahatlatmış annemi. Bunun üzerine ben de tatilimi bitirip geleceğimi söyledim yanına ve iyice buzlarını erittik annemin. En azından şimdilik öyle görünüyor. Aynı tantanaların nüksetmeme olasılığı ise çok düşük bence. İnşallah ileride oluşabilecek bu gibi sıkıntıları en az kırgınlıkla atlatırlar. Sadece karşılıklı hoşgörü ve alttan alma olsun yeter. Kin güdülürse dönüşü olmayan bir yola girilir. En güzeli büyüğe düşen affetmek, küçüğe düşen de affedilince artık dikkat etmek aynı hatalara tekrar düşmemek. Bikaç gün sonra memlekete yolculuk var, bandırmaya. Sonra zaten askere gidicem, benim için bir yol ayrımı söz konusu. Bu ayrımda arkamda huzurlu bir aile tablosu bırakarak gidersem gözüm arkada kalmaz diye düşünüyorum..