Çok Uzadı Kestim!

[FifiVePirtik]

Çok Uzadı Kestim!

Bazı anlar vardır insanın tüm insani güzelliğini getirip bir kişinin ellerine teslim ettiği... Bu kişinin hiçte öyle insani bir yanı olmadığını fark etme anında öfke katsayısı nasıl birden artıyorsa sabır ibresinin de o oranda azaldığını, çekişten düştüğünü, asabiyet sınırlarını zorladığını hissedebilir insan...
Sabretmekte güçtür işte öyle anlarda tahammül etmekte...
Ve her ne hikmetse yine de sakinliğinizi koruyabiliyorsanız siz de o şanslı kişilerdensiniz demektir. Ya da bir melek gelip omzunuza dokunup sizi teselli ediyordur, kim bilir...
Ancak halk arasında sabreden insana bir farklı gözle bakılır. "Sırtına vur, elinden ekmeğini al..." mesela... Ne malum o insanın aslında her şeyi gözüyle görüp beyniyle idrak edip sabır dairesinde evrak işlerine bakmadığı...
Aklıma hemen "Aşk-ı Memnu" dizisinin unutulmaz balo sahnesi geliyor:
Bihter-"Saçını kestirmekle neyi ispat ettin?"
Behlül:-"Saçımı kestim! Çünkü çok uzadı."
Ne muhtesem bir replik... Işte bazen o tüm insani güzelliğinizi getirip emanet ettiğimiz kişinin sizin sabır ve tahammül çarkınıza çomak sokmasından mütevellit bu gidişe bir dur demek gerekir. Aksi takdirde aptal yerine konmakta vardır kişisel egoların oyuncağı olmakta...
Arkadaşınız ya da dostunuz sadece en ihtiyaç duydukları anda sizi arıyor ancak sizin ihtiyaç duyduğunuz anlarda kapı duvar oluyorsa o saçı kesmelisiniz.
Verdiğiniz sırlar bir bir başkalarının ağzındaysa ve torba değil ki büzesiniz şeklinde zararı yine dönüp dolaşıp size dokunuyorsa o saçı yine kesmelisiniz.
Bu liste böyle uzayıp giderdi ama iki genel örnekle yetinmelisiniz. Ancak diyeceklerim henüz bitmedi.
Her yeni gün etrafında bir dolu insan topluluğuyla yaşadığımız şu dünyada ahlak ve erdem sahibi olmadan nasıl dönerdi bu çark diye düşünüyorum çoğu zaman...
Her yeni gün bir başkasının tebessümü olmadan, sıcak bir sohbeti olmadan ya da sevdiklerimiz olmadan nasıl geçerdi diye... Ancak ben içinde kapsandığım bu kümede güzel şeyler olduğu kadar fesatlık, ihanet ve kötülük gibi insani davranışlarla birlikte yaşamayı kabullenemiyorum aynı zamanda...
Nasıl bir yelken denizde yol alıyorsa, nasıl ki güneş her sabah hiç üşenmeden doğuyorsa insan da tüm bu duygularla kardeşçe yaşamaya devam edecek yeni insanlar tanıyacak ve yoluna devam edecek, biliyorum.
İşte o sabır dairesinde binlerce evrak taşıyıp da artık yazışmaların içeriğinde insan ruhunun kötü yanlarını gördüğümde bir tutam daha saçımı kesiyorum. Ardında da belki de bulaşıcı olmasından korkmamdan mütevellit bana sirayet etmesin diye uzaklara giderken onca emeğime de hiç yanmıyorum. Zararın neresinden dönülürse kardır misali her gidişimde bir yanım düğün dernek coşuyorken bir yanım hüzünlenerek aynı şeyi söylüyorum:
-Behlül kaçar...
Bilmiyorlar ki insan kendine kör, hayata dilsiz ve anlatılana sağır bir varlık... Keşke kendi insani yaralarımızı ilk biz fark edip yine ilk biz tıbbi olmasa da ahlaksal müdahale edebilseydik.
Bir yerden ya da bir kişiden kaç kez kaçtığımı hatırlamıyorum. Sonuçta hepsi tek bir yer ve tek bir kişiydi: Ben...