Korkmuyorum, çünkü biliyorum ki her an hakkımda bir tutanak uydurulabilir ve düşerim elinize. Önce karakola sürüklersiniz. Koca koca cüsselerinize karşı koyacağımdan tırsarsınız. Kelepçelenirim önlem adı altında. Kimliksiz geziyorum diye konsomatris damgası vurursunuz. E hadi bakalım, buyurun rahatlatayım sizi. Tokatlarınız, tekmeleriniz acıtmaz canımı. Vurun, vurun! Savunmasızım nasıl olsa. Antrenman yapmak için en uygun kobay benim bu gece. Umursamayın akan kanları. Değersiz bir vatandaşın kanı, engellememeli tatmininizi. Saçlarımdan sürükleyin. Yetmedi, duvara çarpın kafamı! Kimliğim olmadan geceleri dışarı çıkmamayı öğreneyim. Ders olsun bana bu kötekler...

Terazisi dengesini kaybetmiş adalet sistemi ve korku imparatorluğu kurmuş polislerimiz. Huzura ersin kaybolan vicdanlarınız. Amacınıza ulaştınız işte. Vatandaş sinmiş. Vatandaş sessiz. Vatandaş korkuyor sizden. Kimse devlete güvenemiyor. Biliyor ki yargı- polis kardeşliği pusuda beklemede. Canının dilediğini kodese tıkmaya muktedir bir güç var. Haklı ya da haksız fark etmez, hükümsüz yıllarımızı tutukluluk kılıfıyla zapt edebilirler. Bize özel kalan dört duvarımıza sızmışlar. Telefonlarımızı "ortak" kullanıyoruz. Anonim yaşamlarımızın herhangi bir kesitinde "götürülmeye" mahkum olduğumuzun bilincindeyiz. İstediğimiz kadar "temiz" olduğumuzu savunalım, kulaklar sağır, gözler kör kalacak. Değil mi ki düşülmüş ağına polis dinlemesinin, o halde katlanacağız mahkumiyete. Yazarken, konuşurken hep bir sansür uygulayacağız. Asla özgürlük gibi yasaklanan kavramlara sığınmayacağız. Demokrasinin işlediğini sanıp, hayale kapılmayacağız. Tetikte bekleyeceğiz. Sivil ya da üniformalı Allahlar kapımıza dayanmış olabilirler. Ufacık bir tıkırtıdan huylanacağız. Neyi bahane edecekleri önemli değil. Bize düşen; sorgusuz sualsiz biat etmek.

Karamsar yazmama mırın kırın edenler kusuruma bakmasınlar. Her uyanışım dayakla, her yatışım korkulu rüyayla. Ne yana dönsem eziyet edilen bir kadın, gerekçesiz gözaltına alınan bir genç, sayısız haksız uygulama var. Gazete okumaz oldum, bıçaklanan hemcinslerimin siluetleriyle yüzleşme korkuma. Cehaletle savaşılmayan bir boş vermişlik hakim. Gittikçe avamlaşan basit bir sistemde kararlı duruşa sahip olma lüksü bile fazla geliyor. Doğru kişi olma etiketimizi muhafaza etmeye kararlı görünmüyoruz. Kimsenin ayarını düzenleme gereği duymadığı adaletsiz terazimizle haklı haksız karışmakta birbirine. İnsanlar kalitesiz. İnsanlar korkak. İnsanlar insan bile değil....

Ben nasıl pozitif olayım?

YASEMİN HAZIR

AŞK; gönüllü kelepçelenmektir sınır ötesi rüyaya...

__________________
Teşekkür Etmek için Beğen Butonuna Tıklayınız.