Nedensiz
 

Nedensiz, öylesine bir tembellik sardı benliğimi...
Bir nevi erken ölüm bu. Kaybolup gittiğimi var sayın. Bir daha geri dönmeyecek gibi düşünün. Yazılarımın eksikliğini hissetmeyin. Özlemeyin. Zihninizdeki insan çöplüğüne atın beni. Zerrelere ayrılayım yavaş yavaş. Sonra kimsenin aklına bile gelmeyeyim, uçuşup kaybolurken parçacıklarım. Duymayayım sitemleri. Sevgiden kaynaklanma ihtimallerini görmeyeyim. Batsın en derinine derimin, o köhnemiş iğneleyen tavırlarınız. Cımbızla ayıklarım belki kendime gelince. Şimdi hiç gerek yok. Çünkü zaten acıtmıyor.
Nedensiz, öylesine bir tembellik sardı...
Giyinip atıyorum kendimi sokağa. Boşlukta yürüyor gibi adımlarım. İstemsiz ilerliyor ayaklarım. Uğultular şarkılaşıyor, hoş bir melodiye dönüşüyor adeta. Çok sesli bir orkestra eşlik ediyor anlamsız devinimime. Yapraklara basıyorum özürler dileyerek. Hışırtılarından huylanıyorum. Ölü bedenleri çiğniyormuşum hissindeyim. Sanki canlanacak bazıları ve saldıracaklar üzerime. Yüzümü gözümü kaplayacak yapışkan sarı yapraklar. Yürümeye devam edeceğim mırıldanırken "evvelim sendin, ahirim sen oldun" diye.
Nedensiz öylesine bir tembellik...
Kırmızı lolipopu severim. Gerçi ben her şeyin kırmızısını severim. Serde Çingenelik olduğu söylenir ama bu itham bile vazgeçirmez kırmızı aşkından beni. Alımlıdır kırmızısı lolipopun. Ekşimtrak bir tadı olur. Burkar dilini insanın. İplemeden bakanları, ağzımda geveliyorum kırmızıyı. Hafifmeşrebim iç dünyamda. Gönlüm hovarda isyanlarda. Çığlıklar atarak zıplamak, sıyrılmak istiyorum tembelliğimden. Sarsılmalıyım her sıçramada. Yere düşüşlerim çok sert olmalı, hoplatmalı bütün iç organlarımı yerinden. Mesela kalbim en sağ, alt köşeye kaymalı. Mümkünse arkaya doğru ilerlemeli midem. Böbrekleri omzuma alabilirim. Yeter ki bir yenilik yapsınlar vücudumda. Sıradanlaşmayayım tembelliğim esnasında. Beslensin ciğerlerim oksijenle. Damarlarım kırmızıya dönüşsün, olabilecekse. Hemşire boşuna mavi damar aramasın kolumda. Kolayca ulaşsın kanıma.
Nedensiz, öylesine...
Galiba sarhoş olma niyetindeyim. Hani aklın sıfırlandığı hallere bürünmek gibi bir kolaycılığa kaçmak istedi gönlüm. Kaysın gözlerim. Ağzımdan çıkanı duymasın kulağım. Savurayım en galiz küfürleri bütün o başıbozuk tiplere. Yalanlarla kandırayım sarhoş bedenimi. Güçlü olduğuma inanayım. Sevişeyim gözü kapalı hayallerimle. Devireyim bardak çanak ne varsa raflarda. Sarhoşluğun keyfini süreyim lanetlensem de korkusuzca.
Nedensiz...
Bıkkınlığımın bir adı olmalı diye düşünüyorum ama bulamıyorum sığınacağım bir kılıf. Aslında var da saklamak istiyorum kendime. Herkese küsmek istiyorum kendimle barışırken. Nedensizliğimin hafifletmesini diliyorum günahlarımdan. Şeytani bir gülümseme yayılıyor dudaklarıma. Nedensiz nedensiz...