Bir lisan bir küfür, iki lisan iki küfür
 

İnternette birçok siteyi gezerken bir konu hakkında insanların yorumlarına da bakmadan geçmiyorum. Elbetteki bir kişinin düşüncelerine katılmamak ve o kişiye karşı eleştiride bulunmak en doğal haktır. Ancak bu hakkı gerçekleştirirken insanların üsluplarına da dikkat etmesi gerektiği kanaatindeyim. Oysa ki bu yorumları okuduğumda ağza alınmayacak bir üslupla eleştiri yapanların insanlığından şüphe duymaya ve tiksinmeye başladım. Bu yüzden de böyle bir yazı yazma gereği duydum.

"İnsanlar konuşa konuşa, hayvanlar koklaşa koklaşa anlaşır" sözünü bilmeyen yoktur sanırım. Dünyada yaşayan milyarlarca insanın farklı dillerde konuştuğu gerçeğinden yola çıktığımızda birbirlerine yönelik üsluplarına dikkat ederseniz küfür her milletin ortak bir dili haline gelmiştir.
İnsanoğlu konuşmadan yapamaz. Duygu ve düşüncelerimizi başkalarıyla paylaşma istemi , içimizdeki sesin dışa yankılanışının başka bir şey değildir diye düşünüyorum. Konuşmak her insanın bir ihtiyacıdır aslında ama asıl olan Konuşmayı bilmektir. İnsanın ruh hali yaşadığı koşullar doğrultusunda değişim gösterebilir. Bu ruh hali çerçevesinde bir günümüz bir günümüze uymayabilir. Bu birçok insanın yaşadığı bir durum. Bazen hüzünleniriz, bazen seviniriz, bazen ağlarız, bazen güleriz, bazen öfkeleniriz, bazen severiz. İşte bu hallerimizde konuşmak oldukça zorlaşır. Bizi teselli etmeye çalışan, ya da bizi sinirlendiren karşımızdaki kişiye karşı farklı bir üslupla cevap veririz.

Bir bakıma insanın yaşadığı stres ve öfkenin sonucunda sık sık duyduğumuz küfürü etmeyen ya da duymayan insan çok azdır diyebilirim. Bunun nedeni ister psikolojik olsun ya da bir bakıma kişinin kendini rahatlatma yöntemi adını koyalım son derece çirkin, ağza alınmayak lafların toplumumuzca oldukça kanıksanmış ve yaşamında yaygın bir şekilde yer edinmiş bir kültür biçimine geldiği aşikardır. Aile içinden tutunda sokakta oynayan çocuklara, maça giden taraftarlardan trafikteki yol kavgalarına kadar uzanan bu ve buna benzer birçok örneklerine rastladığımız küfürlü konuşmak sanki atalarımızdan bize miras kalmış gibi gerekli gereksiz her halde dilimize pelesenk olmuştur artık.

Farklı diller öğrenmek, farklı insanları tanımak insanlarla konuşup anlaşmak biz insanların düşünen meraklı yapısının bir gereği olarak cazip haline gelmiştir. Bunun içinde insanlar "Bir dil bir insan, İki dil iki insan" lafını geliştirerek yabancı bir dil öğrenmenin gerekliliğine artık önem vermektedir. Yabancı bir dilin konuşulduğu bir ortamda bulunmak kişi için gerçekten zor bir durum olsa gerek. Çünkü bu tip ortamlarda genellikle insan anlamadığı bir dil karşısında tereddütte bulunabiliyor.
Şöyle ki; bu tarz ortamlarda bulunmuş kişilerde şu fikirler ortaya çıkabiliyor: "Acaba ne konuşuyorlar, benim hakkımda mı konuşuyorlar yoksa bana küfür mü ediyorlar" gibi birçok soru insanın aklına gelmiyor değil. Bu yüzdenmi dir bilinmez nedense bir yabancı dili öğrenirken öncelikle o ülkenin küfürlü kelimeleri ni merak ediyoruz. Bu merakın herhangi bir ülkenin yabancı dilini öğrenerek acaba o ülkenin insanlarına karşı bir savunma mekanizması olarak mı bunu düşünüp yapıldığını gerçekten anlamış değilim.

Hiç düşündünüz mü; özellikle bir insanı tahrik edici hakaretlere vardırarak bir insanın ölümüne bile neden olan bu üslubu niye bu kadar çok kullanıyoruz? Karşı taraftaki bir insanı normal düzgün bir dille eleştirmek varken, A... koyarım, A...nı s.krim, O.... çocuğu vb. gibi iğrenç bir üslubu kullanmak çok mu güzel bir şey. Eğer karşınızdaki kişi ye öfkelendiyseniz ve anlattığınızda anlamıyorsa bilin ki onda bir sorun var. O zaman yapmanız gereken şey susup o kişiyi muhatap almamanız. Hani bir söz vardır: Cahile laf anlatmak, Deve'ye hendek atlatmaktan daha zordur "diye. Bence birileri laf anlamıyorsa; bilin ki o kişi cahil birisidir. Dinimizce de asla hoş karşılanmayan bu üslubu sürekli kullanan kişilere en güzel cevap; "Allah ıslah etsin seni" demektir ya da Allah'a havale etmektir. İşte o zaman bekleyin ve görün bir insanın ne hale geldiğini...