Mahalle baskısı
 

Etrafımdaki insanları izlemeyi çok severim. Her biri ayrı dünya olan yaşamların minicik bir kesitine göz atmak hep merakımı uyandırmıştır.
Öyle çok kalabalık ki... Sanki yerin altından fışkırır gibi değişik figürler geçiyor önümden. Kısası, uzunu, şişmanı, zayıfı, sarışını, esmeri, evlisi, evsizi... Hepsinin ortak noktası; tatilde olmaları. Kimi uzun süreliğine, kimi kısıtlı bir zaman için aynı bölgedeler. Çoğunluğu emekli amcalar, teyzeler. Onların tek avuntusu; çocukları ya da torunlarının ziyareti ile şenlenen yazlıklarının işe yaradığını görmek. Güneşlenmek ya da yüzmek gibi konuklarına sundukları harika olanakları var. Bunun gururu ile geziniyorlar sahilde. Aylarca ikamet ettikleri beldeyi öylesine sahiplenmişler ki elleriyle çöp topluyorlar deniz kenarında.

Gençler burayı eğlence amaçlı ziyaret ediyor. Çevre temizliği imiş, konu komşu ziyareti imiş gibi "angaryalarla" uğraşmıyorlar. Olur da denk gelirse "manita yapmak" asıl hedef noktası. Güneş gözlüklerinin arkasından ayıklanan kızlar, erkekler başlıca uğraşları. Portrenin olmazsa olmazı; kulaklıklı cep telefonu ve koyu renk gözlükler. Böylelikle "kimseye pas vermem, müzik dinliyorum" edasıyla kuş uçurtmuyorlar! Kazara sohbetlerine kulak misafiri olduğum komşu şezlongtaki kızların durumu pek vahimdi. Yakışıklı garson Fahri'ye odaklanmışlar. Üç saat boyunca delikanlının dikkatini çekebilmek için kusana değin sipariş verdiler. Her defasında birkaç cümle ile Türkçeyi katlederek çıkma sözü aldılar. Acıdım Fahri'ye... Büyük şehirin tiki kızları yerdi bu garibanı.

Karı koca kavgası var arka şezlongta. Dönüp neye benzediklerine bakamıyorum. Tartışmanın gidişatından anladığım; adam çapkın. Önce bakmadığına dair inkar ediyor. Sonra yeminlerle pekiştirmeye çalıştığı yalanına kendi de inanmaz olup karısına yükleniyor. "Üşenmeyip gelseydin yüzmeye. Yanımda olur baktırmazdın kimseye." Hıı mantıklı bir yaklaşım... Koca kısmı boş bırakılmaya gelmezdi nitekim. " Canım göz bu, göze yasak konur mu? Sevap demezler mi güzele bakmaya? " diye pişkince karısının öfke sınırlarını zorlamaya devam ediyor. Yalnız kadının dırdırı beni bile kastı. "Baktıysa baktı ya, sus da kitabımızı okuyalım" denmiyor. Zaten kitaba ayrıca gıcık kapmışım, bitirmek için debeleniyorum. Sırtüstü, yüzü koyun, sağa kaykılıp, sola devrilip, bir süre sonra kendi ağırlığının yirmi katına ulaşan İskender'i okuyorum. Daha doğrusu okumaya çalışıyorum. Onca karakteri allayıp pullayıp da nereye varacak Elif Şafak, merak ediyorum. "Son elli sayfadayım, ne olur kesin artık" demek istiyorum. Solumdaki tikilerin kikirdeşmesine arkamdaki çiftin gittikçe volümü düşen atışması eşlik ediyor. Çocuklar vızır vızır koşturuyor, dedeler peşlerinde, babaanneler kovalarla kale yapımına su taşımakta, garsonlar çarpışıyor, biralar kırılıp köpükler saçılıyor, dalga coşmuş, çarptıkça çarpıyor sahile ve birden kulakları sağır edici ritimle Serdar Ortaç ekleniyor sahneye. Tüylerim artık yatamaz halde ayaklanmış, şarkıya eşlik ediyorcasına savruluyorlar rüzgarda. Kaçmak istiyorum gürültüden. Bisikletimin kilidi inat ediyor, açılmayacak. Sinirlenmemeye çalışınca açılıveriyor.

Yan taraftaki sahilde müzik sesi olmadığından biraz daha az vızırtı duyuluyor. Doğulu birkaç aile ile selamlaşıyorum. Ordan buradan konuşurken memleketlerinden oruç tutmamak için ayrıldıklarını, burada bayramı da geçirip öyle dönmeyi planladıklarını anlatıyorlar. "Asıl mahalle baskısı bizim oralarda" diyorlar. Tutmak zorunda olmayı anlayamıyorum. Onlar durumun vehametini detaylandırdıkça irkiliyorum. Gürültülü mürültülü ama kimseye neden oruçlu olmadığımı açıklamak zorunda olmadığım bir yerde yaşıyor olmaktan dolayı şükrediyorum.

Hatırlatma: Şehitlerimizin hepsine rahmet diliyorum. Bizler burada rahatça yaşarken, dağlarda HİÇ UĞRUNA ÇARPIŞTIRILAN gençlerin burnumun direğini sızlattığı konusu yarına...