Kızımsızlığımın şarkısı ve olga

[FifiVePirtik]

Kızımsızlığımın Şarkısı ve Olga

Bir süredir; o, şu, bu gibi bahanelerle uzaktayım kendimden. Vazgeçmişliğim ve hesaplaşmalarımla baş başa kalan bedenim ruhsuz sanki. Salınıp kaçan ruhumu ararken bir şarkıda buldum onu. " Kızımız olacaktı..."

İçimi acıtan şeyleri dinlerken biraz daha insan oluyorum sanki. Ağlamanın rahatlatan, boşaltan etkisine esir düşmüşlüğümdeyim...

İnsanın sağlıkla alakalı sorunu olduğunda geri kalan tüm değerlerin anlamı kalmıyor.
Bir başınasın... Ödemelerin, işlerin, planların, düzenin canı cehenneme diye isyanlardasın. Yaklaşanı da itekleyerek tek başına dayanmaya çalışıyorsun. Günlerce bir haber bekliyorsun, içine su serpecek. O sırada arayanlar, endişelenenler umurunda bile değil.

"Bir kızın olsaydı" diye iç geçiriyorsun. Olmuyor...

Kamera açılıyor... Oğlum karşımda. Saçlarını kestirmiş. Çok yakışmış. Artık ağlatmıyor beni. Hatta mütemadiyen gülümsetiyor iltifatlarıyla. Aylardır özlem dolmuşuz. Varşova'ya gideli altı ayı geçmiş... Her akşam konuşmak bile sarılmanın ve koklamanın tadını vermiyor. Üzülmesin diye sık aramıyorum. Biraz da kendimi kandırıyorum galiba. Uzak durdukça alışılır gibi geliyor. Oysa bunun tarifi yok. Ne kanıksamak ayrılığı , ne de ferahlamak "sorunsuzluktan" Hiç biri özlemi dindirmiyor...

Kız arkadaşını tanıştırıyor benle. Aynı evde yaşıyorlar artık. Olga, genç buluyor beni. Muhtemelen annesiyle karşılaştırıyor. " Demek Belarus'lu bir anneden daha güzelim! " diye okşanmış egomu susturuyorum. Biraz İngilizce ama daha çok Almanca yazışıyoruz. Ailesinin yabancı bir gençle oturuyor olmasını hoş karşılamadığını anlatıyor. Bizim onu sevgiyle kabullenmiş olmamızdan etkilendiğini söylüyor. Muhabbet uzuyor... Eğlenceli buluyor beni. Sıkıntılı görünmeyi sevmediğimi bilmiyor tabii. Sanıyor ki her dakika espiri üreten kafa dengi bir anneyim. Halbuki ben hiç anne olmayı beceremedim ki...

"Kızım olsun" heveslerimin kursağımda kalmalarını unutturan bir samimiyetle " küpeniz ne kadar şık. " diyor. Gittiğimde ona armağan edeceğimi belirtip, duygulanıyorum. Kızım mı oluyordu benim yoksa?... Anne demeyen, " Yasmin" demek için izin isteyen, kibar, hoş bir kız...Sevdim bu düşünceyi. O sırada radyoda bir şarkı çalıyor. Bu akşama kadar anlam ifade etmemiş olan bir şarkı. Sözlerin içinden cımbızlıyorum bir cümleyi. " Kızımız olacaktı...."

Telaşla kapatıyorum kamerayı. Hiç aklımda yazmak yokken, bu yazı çıkıyor. Biraz günlerdir yazamamışlığın durgunluğu, biraz da meraklananlara duyulan sorumlulukla hem yazıyorum, hem de mırıldanıyorum şarkıyı...