Düş ve gerçek
 

Yalnızlık adanın tüm kıyılarına vurmustu. Acı bir sukunet vardı etrafta. Gölgeler karanlık. Hayatlar sıradanlaşıp hüzünle yoğrulmuş gibi. Her durağa göz yaşı saklanmış. Başını yaslayacak bir omuz yok halbu ki. Yollar belirsiz. Doğa cansız. Yaprakların sarılığı yüzüme yansımış. Solgunum ama alışıyorum bu halime...

Sevinçle üzüntünün çizgisini ayıramıyorum. Hayatın hep solundayım kalbimdeki hüzünler gibi. Bedeller ödedim hep. Neyin, kimin belli değil. Karışık, dağınık bir yaşam girdabındayım. Nereye savrulacağım belirsiz. Oysa ki umutlar dizmiştim çocukken peşi sıra parlayan masumiyetimle. Yıldızlar olacaktı gökyüzünde. Saçlarımı dağıtacaktı rüzgar. Gülecektim kahkahalarla...

Islak değildi yüzüm hayalimde hiç. Mavinin soğuğunu blmiyordu ellerim. Güneş vardı hayalimde yeri göğü ısıtan. Ağlamayı hep anneme nazlanmak olarak bilirdim. Yaralarım vardı dizimde, dirseğimde sizlardı ama geçerdi üç beş güne. Düşümde büyümek isterdim ben. Kendi ayakları üstünde duran. Bilinmezlikte savrulacağımı tahmin etmezdim. Siyahı asalet sayardım önceden. Karanlığın asil mahkumu olduğunu düşünmeden...

Saklambaş oynarken abimden saklanırdım. Şimdi öyle bir oyundayım ki kendimden saklanıyorum. Yalanları tanımazdım. İnanırdıım düşünmeden. Kendim gibi bilirdim herkesi. Sevgide dolambaca inanmazdım. Dümdüz bir yoldu bana anlatılan...

Kalabalıktı düşümde her yer sevdiklerimle. Tartışmalar, kargaşalar vardı elbet ancak tadında. Gidişler bile mertçeydi. Hayal bu ya küsmeler yoktu. Kırgınlıklar anlıktı. Can acısı sadece mutluluğun kıymeti bilinsin diye vardı. Yaşamı karanlığa sığdırmamıştım ben hayalimde. Mehtabı izlerken ayın yalan olduğunu düşünmezdim. Kayan yıldızlarda dilek tutmayı bilirdim. Yıldızsız lacivert soğuğunun bekçiliğini değil.

Tebessüm sıcaklığını özledim ben gözlerde. Hayatın büyüsü olan aşkı özledim. Yalana bulaşmayan sevdayı. İlk baharı özledim. Kendimi, en çok da kendimi özledim...