O an

**FifiVePirtik** · 09.09.2013, 21:31

O An!

Belki gariptir ama bu garipliği anlatmak istiyorum...

Bazen gidersin bir yerlere ve kalmak istersin. Hiç gelmemek, oralı olmak, yabancılaşmak istersin. Kendini baştan anlatmak ya da baştan anlamaya başlamak. Bir an vardır ya, işte o anı yakaladığın an bitirmek istersin.

Çevreni, arkadaşlarını, aileni, caddeni, sokağını belki de memleketini...

Memleket isterim diyor ya şair, istemem senin olsun kıvamında ki andan bahsediyorum. O an her insanın başına gelmiştir. Farkında olsun veya olmasın ama o an karar alma anıdır: Ya gidersin ya kalırsın...

Hayat o kadar garip gelir ki o an da, niye varsın, neden ben, bu kadar uğraş niye, bu kadar emek, bu kadar iyi niyet, bu kadar olumlu olmak, niye?

Bu sefer bunların tam tersini düşünmeye başlarsın...

Bu kadar dalkavukluk, bu kadar yalakalık, bu kadar yavşaklık, bu kadar hayvani olmak niye?

O an dediğin zaman, işte bu" niye?" ler çoğalır. Sürekli "niye?" dersin...

Sorgularsın kendini...

İçinde kaynayan ve dinmeyen alevlere karşı yine de kendini haksız bulmaya çabalarsın. Beynindeki yanlı-yansız sürmanşetleri savurursun ortalığa... Ve acelen vardır sanki, sabah baskısına kavuşturmak istersin. Sanki yetişemeyecek gibi davranırsın.

Ve o an çok kısadır aslında... Her şeyi söyleyemezsin, bir eksiklik her zaman vardır. O an her şeyi söyleme modundasındır ama olmaz. Aslında o an sessiz kalmaktır hayata, insanlara, hayvanlara...

Doğaya, maddenin kaçınılmaz bütün teorilerine ve gerçeklerine sessiz kalmak.

Kütlesi olan ya da olmayan her şeye sessiz kalmak...

İçinde fırtınalar kopar, şimşekler, depremler, girdaplar...

Patlamak üzere olan yanardağın sessiz sessiz ve hiç kimsenin umurunda olmadığı bu yanardağ gibisindir.

Patlamak ya da patlamamak...

Bir fotoğrafa bakmak gibidir ya da... Boş boş bakarsın ve fotoğrafın yansımasında kendini görürsün. O fotoğraf senin silüetindir. Okuduğun roman kahramanları aklına gelir. O suratsız sıfatını tanımazsın. O an bambaşka birisindir. Ortalıkta onlarca insan yaralı iken ya da ölümle pençeleşirken sen sessizsindir. Umurunda bile değildir. Canları cehenneme ya da toprağa...

Garip dedim ya, yine de anlattım. Doğruya, anlatamam. Yazdım...

09.09.2013, 21:31	#1 (permalink)
FifiVePirtik Tecrübeli Üye Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır.	O an O An! Belki gariptir ama bu garipliği anlatmak istiyorum... Bazen gidersin bir yerlere ve kalmak istersin. Hiç gelmemek, oralı olmak, yabancılaşmak istersin. Kendini baştan anlatmak ya da baştan anlamaya başlamak. Bir an vardır ya, işte o anı yakaladığın an bitirmek istersin. Çevreni, arkadaşlarını, aileni, caddeni, sokağını belki de memleketini... Memleket isterim diyor ya şair, istemem senin olsun kıvamında ki andan bahsediyorum. O an her insanın başına gelmiştir. Farkında olsun veya olmasın ama o an karar alma anıdır: Ya gidersin ya kalırsın... Hayat o kadar garip gelir ki o an da, niye varsın, neden ben, bu kadar uğraş niye, bu kadar emek, bu kadar iyi niyet, bu kadar olumlu olmak, niye? Bu sefer bunların tam tersini düşünmeye başlarsın... Bu kadar dalkavukluk, bu kadar yalakalık, bu kadar yavşaklık, bu kadar hayvani olmak niye? O an dediğin zaman, işte bu" niye?" ler çoğalır. Sürekli "niye?" dersin... Sorgularsın kendini... İçinde kaynayan ve dinmeyen alevlere karşı yine de kendini haksız bulmaya çabalarsın. Beynindeki yanlı-yansız sürmanşetleri savurursun ortalığa... Ve acelen vardır sanki, sabah baskısına kavuşturmak istersin. Sanki yetişemeyecek gibi davranırsın. Ve o an çok kısadır aslında... Her şeyi söyleyemezsin, bir eksiklik her zaman vardır. O an her şeyi söyleme modundasındır ama olmaz. Aslında o an sessiz kalmaktır hayata, insanlara, hayvanlara... Doğaya, maddenin kaçınılmaz bütün teorilerine ve gerçeklerine sessiz kalmak. Kütlesi olan ya da olmayan her şeye sessiz kalmak... İçinde fırtınalar kopar, şimşekler, depremler, girdaplar... Patlamak üzere olan yanardağın sessiz sessiz ve hiç kimsenin umurunda olmadığı bu yanardağ gibisindir. Patlamak ya da patlamamak... Bir fotoğrafa bakmak gibidir ya da... Boş boş bakarsın ve fotoğrafın yansımasında kendini görürsün. O fotoğraf senin silüetindir. Okuduğun roman kahramanları aklına gelir. O suratsız sıfatını tanımazsın. O an bambaşka birisindir. Ortalıkta onlarca insan yaralı iken ya da ölümle pençeleşirken sen sessizsindir. Umurunda bile değildir. Canları cehenneme ya da toprağa... Garip dedim ya, yine de anlattım. Doğruya, anlatamam. Yazdım... Paylaş Share this post on Twitter LiMoN beğendi. Follow @Forumaski __________________ Teşekkür Etmek için Beğen Butonuna Tıklayınız.