#poyrazkarayelveda

“Her bitiş, bir başlangıç falan değildir.
Her bitiş, bir bitiştir
Unutmayın… Tarih yalnızca mutsuzları yazar.”

“bir adam var, bi’ de bir kız; birbirlerini çok seviyorlar, sonra bir tanesi ölüyor. diğeri dayanamıyor, akıl hastanesine kapatıyorlar.”

İnsan neresiyle aşık olur? Kalbiyle mi? O zaman niye deliriyorum?
Aklıyla mı? Ama akıl aşka en uzak şey değil mi? Deliren aklımız değil, kalbimiz! Kalbiyle deliren ilk insan olarak tarihe geçiyorum.
Poyraz Karayel

“Şu manzaraya bir bakın. Bu taşıdığım Ayşegül mü? Hayır, hayır. Bu taşıdığım Ayşegül değil. Sanki kollarımda bütün kahinatın yükü binlerce mutsuz aşığın cesedini taşıyorum. Şimdi kucağımda yatan bu cansız beden. Sevgilim, Ayşegül’üm. Ölürken, ölürken. Ben de kalan tek akıl kırıntısını da beraberinde götürecek. Hayatımın bütün anlamını alıp gidecek. Acıdan bir dağ düşünün sanki üstüme devrilmiş. Dünyadaki tüm balinalar sanki aynı anda karaya vurmuş. Göçmen kuşları düşünün sıcak iklimlere varamadan acımasız bir avcı hepsini vurmuş. Yaşamaya verilecek en güzel tepkidir delirmek. Hayatıma bir kız girmiş. Nasıl desem. Sanki ben çıkmışım kendi hayatımdan o kalmış geriye. Ama şimdi o da gidiyor. Takside onu ilk gördüğüm günden beri ben sadece onun için nefes almışım. Yaptığım her şeyi onun için yapmışım. Bütün kavgamı onun için vermişim. Kalbim sadece o var diye atmış.

İnsan neresiyle aşık olur. Kalbiyle mi? O zaman neden deliriyorum. Aklıyla mı? E, akıl aşka en uzak şey. Ya da deliren aklımız değil kalbimiz o zaman. Evet, kalbi deliren ilk insan olarak bunda da tarihe geçiyorum. Yaz bakalım İsa. Yaşadığı sonsuz acı sonucu zayıf yüreği kaldıramayarak kalbini çıldıran Ahmet Poyraz Karayel, kapatıldığı akıl hastanesinde aşırı rutubet sonucu verem olarak… İsa. Yazma be İsa… Yazma”