Kimselere anlatmıyorum, her kelimesini sana saklıyorum içimdekilerin.
Belki bir gün anlatırım.
Belki ebediyetime kadar tutarım içimde.
Hepsi sana özel çünkü.
Korkma, anlatmadım hikayemizin derinlerini.
Kimse bilmiyor.
Kim bilir, belki de yaşattıklarını, yaptığın muameleleri kendime o kadar yakıştırmıyorum ki, utanıyorum, kendimi düşürdüğüm hallerden.
Benlikten çıktığıma inanırlar mı dersin?
Gerçi sen bilmezsin.
Şimdi bir görsen, tanıyamazsın inan.
Geri geldim.
Senden önceki hallerimi nereden bileceksin ki.
Kahkahalarımı, saçmalıklarımı.
Nedendir bilmem, başka biriydim seninle.
Aşktan mıdır dersin?
Umuttan mı?
Emekten mi?
Seninleyken üzerini bir tülbentle örttüğüm benliğimi süzdüm.
Kaldırdım sonra.
Yerine, yine ben ama yeni bir ben koydum.
Belki de kıskandım bizi.
Mutlu olduğumuz o sayılı dakikaları kıskandım.
Gözümü açtığım anda gördüğüm ilk şey, bana öyle bakan gözlerindi ya hani, bu sabahların anlamı vardı artık.
Sustum onları içimde.
Bir ben bilirim, bir sen o anı.
Ya da sabah uyandığımda aldığım ve nadiren duyduğum o güzel sözlerden kimselere söz etmedim.
Demiştin ya hani "giderken yıkar geçerim" diye.
Ona rağmen sarmalamak istedim, kanatlarımın altında seni.
Meleğinin kanatlarını ellerinle kırmasaydın, aşkınla uçmaya devam ederdi belki.
Ve belki ansızın "sen giderken en çok kendini yıkarsın. Şimdi nasılsın?" diyebilirdim sana.
Diledim de inan.
Şimdi sadece gerçekten iyi olmanı diliyorum.
Sadece dileyebiliyorum.
Içimde her şey yanıyor.
Ne varsa sana ait, dokunduğum an kül oluyor.
Paramparça savruluyor dört bir yana.
Sağlam hiçbir şey bırakmadın bende.
Neyse.
Ölümlü dünya, bu kadarını bilmen yeter belki.
Okyanusa şişede atılmış birkaç cümle sayalım bunları.