 Zamanla Anlıyor İnsan!
Zamanla Anlıyor İnsan!
Zamanla Anlıyor İnsan!
Önceleri hep derdim inanmak ile kendini kandırmak arasında ince bir çizgi var diye,
Sonra bir gecenin maviliğinde sen çıktın karşıma inandığım tek gerçeğim oldun.
Ben sende öğrenmiştim mavinin bir renkten fazlası olduğunu,
Sonu olmayan bir gökyüzü , umut dolu bir deniz olduğunu,
Sonra…
Beni görüp “merhaba” dediğin anda umutla inandığım senin.
Başka bir şey demeden gittiğin zaman da,
O gökyüzünde sonsuzluğa hapsolmuş acı çekerken,
Yıkılan umutlarımla dolu bir denizde,
Seni ararken anlamıştım aslında kendimi kandırdığımı.
Oysa ben sadece…
Bir ikindi sonrası seninle aniden göz göze gelmeyi ,
Bir caddede ellerimi terleyen avucuna hapsetmeyi,
Seninle bilinmeyen zamanlarda kaybolmayı,
Seninle karışıp bir olmanın, sende sen olmanın hayaliyle yaşadım.
Şimdilerde ise ikindi ,öğlen fark etmiyor zaman kavramı anlamını yitirdi.
Ben ise kalabalık caddeler içinde kaybolmaya çalışırken,
Seninle geçen mutlu olduğum anlara hapsoldum.
Sende sen olmanın hayaliyle yaşarken,
Sensizliğin ortasında bir hiç oldum.
Şimdi Senin olmak, kollarında kıvranmak, koynunda uyumak, omzunda ağlamak, ellerini tutmak, kokunu duymak, benim olduğunu bilmek, bana dokunmak için sabırsızlandığını bilmek, nefesini hissetmek, bedenimi bedenine, ruhumu ruhuna teslim etmek, biz olmak birbirimize karışmak vardı…
Göz yaşlarım dökülürken satırlarıma sen yine gelmiyorsun.
Ama ben yine bekliyorum seni yazdığım boş sayfalarda,
Baktığım eski resimlerinin burnuma getirdiği kokunda,
Hafızama kazınmış o gülüşlerinde ben yine seni bekliyorum.
Hani önceden benim olanı beklerdim.
Şimdi benim olmayanı bekliyorum.
Aslına bakarsan değişen bir şey yok.
Ben yine seni bekliyorum.
Ah uğruna göz yaşı dökülesi sevdiğim ruhuma işlenişini seveyim.
Ne de güzel kandırmışım kendimi…
...
|