Masanın başında otururken dinlediğim şarkıdan çıkıp gelen sadece bir yabancı vardı. Elimde duran çok eski bir günlüktü. Yazıları silinmeye öylesine yüz tutmuştu ki, bazı cümleleri okunmuyordu bile. Yalnız tek bir cümle sadece geçmişten olduğunu anlatıyor duama geri kalan her betimlemesi geçmişten değil de sanki bu zamanı belirten başka bir cümle ile beraber yazılmış gibiydi. O anları yaşamamıştım ben oysa ki.. Ama bu kelimeler arasında sanki bendi. Bunu yazan. Geçmiş zamanda yaşamışım gibi kuruluydu sözcüklerim, şuandaki ruh halimi anlatmaya değer tümceleri ile..Oysaki bunu ben yazmamıştım ve kimin yazdığı hakkında en ufak bir fikrim yok. Yeni taşınmış olduğum evin tavan arasını kendime oda yapmak için uğraşırken bulmuştum bir kutu içerisinde. Üzerindeki tarihe göre yıllar önce yazılmıştı ama sanki benle aynı şeyleri yaşamıştı, öylesine dokunmuştu ki yüreğime sanki neler yaptığım, nerede olduğumu hatırlıyorum.. Ruhumun karanlık yerine dokunmuştu, yalnızlığına dokunabileceğim kim olabilirdi ki? Gizli saklı bir geçmişim olmadı ki benim. Yahut o zamanda yaşamadım ki ben. Başka hiçbir iz yoktu. Resimler yoktu.. Acaba kimdi beni bile benden daha iyi anlatan? İçimdeki her fırtınayı bu şekilde aktarabilen..

Anılarım bu denli taze iken..
Toz serpe bilir miyim üzerine..
Kapalı duran bir kutuya yahut hiç açılmayacak bir çekmeceye
Kilitleyebilirim seni...
Gözlerim olabildiğince sen bakarken..
Ruhumdan saklayabilir mi sensizliği ?

Herşeyi unutmaya gelmişken buraya, bir parça huzur içine gelmiştim yalnızlığıma oysaki ama içimdekileri böyle cümleye hiç dökememiştim. Ama sanki yıllardır bekliyordum dökebilmek için belki biraz rahatlayabilirim diye oysaki, boşa geçmiş onca yıl..Sevmekle sevmeye çalışmak arasında ki farkı anlayamayan insanlar yahut sahte cümleler içine gizlenmiş duygusuz harfler..Kaybetmiştim duygularımı oralarda herkes gibi olmaya çalışmıştım bir maske ardına saklanmaya ama olmamıştı. İşte kaçmış gelmiştim ben.. Aynada gözlerime baktığımda yaşamımı unutmuş farklı bir yüz vardı, avuçlarımda nefesimi bıraktığım bir adamın yırtık resmi. Benden kalan hiçbir şey yok ne ruhumun derinliklerinde bir ben var ne de aklımdakilerden başka bir ben!Hep yalnızdım böyle ve emindim artık böylede devam edecekti ama bu günlük yabancı birinin sanki beni anlatırmış gibi yazdığı bu günlük bir ihtimal var mıydı. Beklediğim an gelebilir miydi acaba.. Bir bilinmezlik değildi ki bu geçmişte yaşamış biriydi.. Keşke geçmişe gidebilsem diye iç geçirdim bir damla gözyaşı eşliğinde ve emindim ki gelmeyecek yokluğumu bile farkına varmayacaktı. Ömrümü adadığım adam benim varla yok olduğumu anlamayacak ki o şişeler içinde bunun farkındaydım.Çoktan sızıp kalmıştır bir köşe de diye düşündüm acaba ihtiyacı var mıydı bana biliyorum benim ne kadar ihtiyacım varsa ona onunda o kadar ihtiyacı vardı.. Ama o benim nefesime bir başkasının nefesini eklemeyi hayal etmişti sadece biraz para için bu yaşadığım en büyük kırıklıktı işte.. Onun eşi olacaksın demişti gözlerime bakıp koskoca oldun demişti.. Hiç bilmemişti ki büyüyememiş beni hiç görememişti ki. Sadece sığındı şişeleri vardı onun.. Oysaki her sızışında sayıkladığı ismi yahut her gözlerini yumduğunda bitmeyen bilmeyen rüyalarda bende eşlik etmiştim ona, bende görmüştüm onunla.. Beni hiç görmemiş görmezlikten gelmişti o olmadığımı bildiği halde ona saklamıştı beni... Şimdi ise bir uzaklaşmıştımo adamdan günlükte yazılan adamla benim hayatımdaki tek ayrım buydu o kişi benim babamdı. Okudukça sızladı yaram, okudukça tuzla buz oldu beklentim yok umudum... Sığdırabildiğim kadar yalnızlığı sığdırdım hayatıma artık yoktu babam olmayacaktı.. Hiç olmamıştı ki zaten bir kere bile sevmemiştiki beni.. Oysa ne çok istemiştim..

Gözlerim kör oldu artık varlığında,
İhanetin ağır geldi yüreğime..
Ödeyemediğim bir bedel biçildi hayatıma,
Bedemi,ruhumu satmak istediğin bir kaç kuruşla gölgelendi..
Dört bir yanım yalnızlığına bulanmışken,
Silinmeyecek ahım gözyaşlarımda..

.............
...........
.........
.......
.....
...
..
.

Silinmeyecek ahım gözyaşlarından..