Yaralarımızın payına kalan,
Kin davasıdır artık sevgilim.

Gönül geçince ‘‘Gelme beklemem!’’ ve ‘‘Bekleme gelmem!’’ dediğin o çoraktan:
Yaradaki kan da benim gibi kurudu çoktan.

‘‘Yalnızlık,âşıkların içindeki acının Türkçesidir.’’

Ben yazdım...
Sen de yazdır yüreğine bir yere!
Ben okudum...
Sen de okut gözlerine gecelerce!
Ben ezberledim...
Sen de ezberlet bedenine sessizce!

Bir daha görememek için seni,
Kurtulursam dönememek için sana,
Ayak bileklerimi kestim ben az önce...

Ya öldü de
Ya da artık süründüğümü düşün ömrünce.
Ama emin ol bundan böyle sana geri dönmeyeceğime!


Emre GÖKCE / Mimozaya Konan Yusufçuk