Gittin!
Beli bükük bıraktın zamanı...
Akrep ölümü vurdu...
Yaktığın bu yangında İbrahim olamadım ben...
Yanmayı seçtim yangına...
Önce kalbimin mabedindeki yüzün kadar masum, yüzün kadar hüzün yüzlü putları kırdım...
Bu cinayeti ben işledim...
Bu cesetler benim...
Boynuma urgan yaptım baltasını aşkın...
Ben o büyük putu oynadım putlaşmış insanların dünyasında...
İbrahimi cesetler biriktirdim kalbimin kuytularında...
Ve gidişinle körelttim suçlarını zamanın...
Adın damladı Kabil'in katil gözlerinden damlayan, pişmanlık yüklü kanla aşka...
Habil kadar maktül,Kabil kadar katil olsamda ilk sahnesini hep kaçırdığım bu hayat tiyatrosunda ve yaşamımda kibritçi kız hikayesinin kahramanlığına terkedilip hayatın kaldırım köşesi ıssızlığında unutulsada ruhum, ve inadına ölümümde uyuyan güzel uykuları çok görülsede bana; ben Habil yüzlü masallar biriktirdim yokluğunda...
Öyle ya...
Ben aşkı Züleyha'ya bıraktım...

__________________
Hiç gereği yokken hayatından çıkıp giderLer.BiRDüNYaUMuT