 Çalışmadım Sensizliğe Gitme
Gitme ne olur! Provasını yapmadım henüz, çalışmadım hiç ayna karşısında. Sokmadım yüzümü tuhaf hallere. Henüz senli günleri karşılamışken, şimdi gitme. Yıllarca hayal etmişken, tam kovuşmak üzereyken ve henüz sensizliği sorgulamamışken! Sensizliği yeni silmişken cümlelerimden, kelimelerimden ve beynimden…
Sen gidersen ben kalırım geriye. Bilir misin bir tek “ben” olmasını? Bilemezsin! Hiç ben olup tek “ben” kalmadın sen. Üşürüm bakışların giderse gözlerimden. Ağlarım sonu gelmeyen ve kimsenin duymadığı hıçkırıklarla, yaradan duyar sadece ve melekler acır halime. Korkarım karanlıkta bir başıma kalmışçasına. Omuzlarım düşer yokmuşçasına gözlerim anlamsızlaşır. Gidemem sensiz, gelemem sensiz ve düşünemem senden başka...
Sensiz ben çok çok aciz…
Sensizlikte en iyi bildiğim sensizliğim. Hiç olmayan sen! İşte tam gelmişken, en güzel güneşlerle şimdi gitme! Provasızım henüz… Söyleyeceklerimi ezberlemedim seni alıkoyacak olanlarından seçip ve kalmanı sağlayacak en can alıcı cümleleri not etmedim bir köşeye. Dur ne olur! Ateşte yanan bedenimi, serin sularla rahatlatacakken bir bakışınla, çok görme Allah aşkına! Ben henüz sensizliği çalışmadım. Yazmadı ve anlatmadı hiçbir kaynak. Seni, kendi kendime öğrendim sana bakmayı, seni sevmeyi, gözlerinin büyüsünde titreyip düşmemeyi, kendi kendime öğrendim. Kolay olmadı seni ezberlemek! Kolay olmadı gözlerine bana bakmayı göstermek! Şimdi gitme! Kal ne olur! Kal ki; hizmetkârın olayım. Kal ki; sana seni sevmenin anlamını tanıtayım. Kal ne olur, bedenim senin için yorulmanın kutsallığında yoğrulsun. Kal ki; "Şayet ben bir insanın başka bir insana secde etmesini emredecek olsaydım, kadına, erkeğine secde etmesini emrederdim." Hadis-i Şerifini okuyup iç çekeyim, keşke emretseydi diye…
Zira ihtiyacım değil ellerin! Sarılıp öpmek istediğim ayakların…
|