Bir resim çizdim kocaman bir kâğıda
Çizerken dalmışım yine hayallere bu esnada ellerim fırçaya yön veriyor hayallerim de düşüncelerimi yönlendiriyordu. Uyandım hayalden bir de baktım ki resim de bitmek üzere ve sürekli karalıyorum üzerini kırmızı boya ile
ve baktım ki sığdıramamışım kalbi o kâğıda. Kıpkırmızı boyayla kaplı sayfada sadece kalbin bir kısmı çıkmıştı sayfa ise kırmızı boya. Oysa o kalpti
En güzel yeriydi. O kalpti. İmgelerimin yuvasıydı. Senin olduğun yerdi. Bu kadar önemliydi ama belli olmuyordu anlıyorsun değil mi? O kalpti sadece kırmızıyla kaplanmış bir sayfa değildi. Onun kalp olduğunu bilmesi gereken başka kimse de yok sen bilsen yeterdi ama sen de bilmedin. Sen o kalptin sen o kalpteydin bilemedin. Senin olmadığın resmin ne işi vardı benim elimde? Sen onda seni anlatmıştım en güzel yerlerine gizleyerek. Hep gizleyerek, gizemli olduğunu bilerek gizemlinin güzel olduğunu düşünerek.
Belki de bu yüzdendir tüm kaybedişlerim. Anlaşılmamak üzerine kurulan cümleler için olumlu bir sonuç, anlamsız bir hayat, istenmeyen bir son… Belki de en güzel yerde kalmasına müsaade ederek en temiz bir şekilde saklayabilmek için tüm duygularımı en güzel yerde, yüreğimin en sıcak, en korunaklı yerinde, başköşesinde korumak isteyişimdendir.
Geriye kalıyor katlanarak giden acıacı. Çok şey anlatmak istemek ama hiçbir şey anlatmamak. En güzel kelimeleri kullanmak, en uzun cümleleri kullanmak da yetmiyor.


Alıntıdır

__________________
Yaşamı bir film gibi düşünmek lazım çeşitli içerisinde çeşitli rolleri barındıran bir film. Bu rollerin içerisinde ne artist , ne aktrist nede figuran olmalı insan. Senarist yönetmen olmalı kendi yazıp kendisi yönetmeli kendi yazdığımız bir film olmalı hayat. .