Bir anektodum ile anlatabileceğimi düşünüyorum.
Gözlerim çok kararıyordu. Bir gün odamdan yan odaya geçmek için çıktım. Tam gitmek istediğim odanın kapısına vardığımda gözlerim karardı. Ama bu kez farklıydı. Dengemi kaybettim ve duvara sırtımı vurarak yıkıldım. Belim kalorifer peteğine denk gelmişti oraya yaslanıyordum ama birşey göremiyordum. Kalbim hızlı çarpıyordu hiç olmadığı kadar. Sanki bir teknedeymiş gibi sallanıyordum. 7-8 saniye sonra bu olay geçti ve annem ile babam panikle mutfak bölümündeki masaya götürdüler beni oturttular. Orada bi 15-20 saniye oturdum. Bu arada babam panikle üst katta oturan dayıma yengeme haber vermeye gitmişti. Annem iyimisin diye soruyordu. Daha sonra yatıcam anne diyip, hemen 3 metre sağımdaki koltuğa geçtim uzandım. Orada işte daha şiddetli bir şekilde gözlerim karardı. Nefes alamıyor gibi hissediyordum ama aslında nefes alıyordum. İşte o an ölüyorum sandım. Dedim tamam buraya kadarmış. 1-2 saniye hayatta yapmak isteyipte yapabildiklerim geldi aklıma mutluydum. Daha sonra annem, babam, ölen babannem, kardeşim, çok yakın 2 arkadaşımı düşündüm. Sonra düzeldim...

Yani, ölüyor olduğun halde, aklına istemsizce gelen yakınların sevdiklerindir.
Sevmek, ölümü unutturacak kadar aklına kazınanlardır.


Alttaki.. Ölümü gördünmü ?