Kalemime Nazar Değdirdin

Topla kendini kalbim,
Bu yaşadığın ilk yalnızlık olmayacak.
Alışıksın sen artık;
Zamansız başlangıçlara ve sonlara.
Bu satırlarıma ilk dökülüşün,
Seni ilk yazışım değil ya.
Daha önceleri de çok yazdım.
Yazmasam kızacaktı bana geceler,
Ağlayacaktı tuttuğum kalem,
Kanayacaktı batırdığım kırmızı mürekkep.
Şimdi bir yalnızlığın eşiğinden,
Yazıyorum sana yalnızlık satırlarımı.
Kapı arasında sıkışıyor kirlenmemiş tüm sözler,
Ne içeri girebiliyorlar izinli,
Ne de çıkabiliyorlar izinsiz.

Git gellerde boğulan sözler var boğazımda,
Gemici düğümleriyle düğümlenmiş.
Hayatın anlamsız ipini yutkunuyorum umarsızca,
Ölü nefesler çekiyorum ciğerlerime.
Kan öksürüyorum kapılara,duvarlara,
İçimde bozuluyor tüm sessizlikler.
Geceye eşlik ediyorum şimdi,
Sessiz sözcüklerimin ahenkli ritimleriyle.
Nabzını yokluyorum cümlelerimin,
Kalp atışlarımla aynı anda çarpıyor kalemim.
Nazar değecek diye korkuyorum,
İçimde fırtınalanan sağanaklara tutuluyor gözlerim.
Kirpiklerimden yapılma bir dar ağacına asıyorum suskunluğumu.

Avuçlarımda gizlediğim parçalı bulutlar,
Sarıyor özlemlerimin dört bir yanını.
Yine vakitsiz yağmurlar yağmaya başlıyor,
Kalemimin üzerine.
Saflık karışıyor kanlı yazgılarıma,
Dökülüyorum içime; apoletlerinden olan askerler gibi.
Kusuyorum yazdığım şiirlerimin üzerine,
Savaşta kaybolan bir çocuğu arar gibi arıyorum şimdi; kendimi...
Buldukça kaybediyorum.
Ters denklemlere düşüyor kalemim,
Yazdıklarımın aklı karışırıyor.
Yüreğimi deşiyor söylenmemiş tüm sözler,
Kendimden düş/üyorum.
Düşürüyorum kalemimi yok olmuş satırlarmın üzerine,
Bu ilk düşüşüm,kalemimi ilk düşürüşüm değil ya.
Daha öncede çok düştüm kalemime.
Alıştım artık düşmelere,
’’Kalemime nazar değdirdin sevgilim
Senin yüzünden iki kez düş’tü yüreğime’’...