Hasretin Nazlıdır İlicem
Yine bir hasretin pençesinde düşlüyorum seni.
Dağlarından akıp giden su gibi,
yaylanın yamacına düşen güneş gibi ve gurbetsin bende ilice,
hiç dinmeyen bir özlem gibi.
Toprağına düşen yağmur tanesi yayarken cennet kokunu,
buram buram doluyorsun ciğerlerime.
Görmeyi istediğim dağ yamaçlarında meleyen kuzuların,
ve kapkara gecenin kucağında gönlüme değen bir nurdur adın.
Adın hasret,adın vuslat,adın sıladır yüreğimde, adın memleket.
Tenhalaşmış evlerinin kara gözlerini çatma üstüme ilice.
Bilsem koyarmıydım seni bir başına,
bilsem dönmezmiydim iki elim kanda olsada.
Kaymakpınarından, ilicağlarından, yazından kışından ve adını gurbet bildiğim toprağından.
Dedim ya Adın hasret, adın vuslat, adın sıladır yüreğimde, adın memleket.
Zemheri çöktüğünde üzerine, nazlı bir gelin gibi bürünürsün beyazlara.
Çeşmelerinden akan su gibi berrak, ve yüreğinde açan çiçekler gibidir varlığın.
Ey toprağına canımı işlediğim, gurbet gurbet özlediğim, memleketim..
Her bahar yüzünde açan gülücükler sığmıyor artık resimlere.
Dedim ya Adın hasret, adın vuslat, adın sıladır yüreğimde, adın memleket.
Uzak kalmışım yokluğunda ne gündüzüm belli ne gecem.
Çatma kaşlarını üstüme ne olur, hasretin, hasretin nazlıdır ilicem..
Ahmet KARAKAYA