Dökülen saçlarını öpüyorum yokluğunda. Oksijen kaynağım ise yatağımda bıraktığın koku… Uyurken izlediğim zamanları düşünüyorum. Öylece uyuduğun. Ağzı süt kokan çocuklar gibi. Tüm masumiyetin gözlerimin önünde. Olmasa da cismaniyetin hep karşımdasın sanki, hep yanımda. Sadece dokunup öpemiyorum ya o koyuyor adama… Bana yadigar her yere düşen saç telin, her kokun… Yaşatıyorum onları kalbimde ve ruhumda. Ah ahhh bir de dokunabilsem sana böyle zamanlarda. Öpsem pamuk teninden… Ah ahhh. Derin bir iç çekişi yokluğun, tanımlanamaz bir hüzün. Merak etme öyle uzun sürmüyor bu hüzün. Dedim de yadigarların var. Görünce geçiyor… Mutlu oluyorum. İyi ki var diyorum zihnimde ve kalbimde. İyi ki var… Tek derdim saçlarının bitmesi ve kokunun zamana karşı koyamaması. Neyse ki gerçeksin, neyse ki benimsin… Hep benim… Her şeyim…


Fatih Alıç - İçimdeki İnsanlar (Koku)