...
“Avuçlarımda yitik bir sevda;
Her gece sana geliyorum
Uykusuz her hece sana…”
Gözlerinden deniz görünüyordu ve ben gözlerinin sahilinde çıplak ayakla yürüyordum. Dalgalar sahili yalıyordu usul usul… Kırmızı topuklarıma takılıyordu gözlerin. Sevdanın derininde onulmaz bir düştü yüreğim. Ecelin oluyordum her gece yeşil tepelere serdiğim düş bahçelerinde…
Biliyordun asi rüzgar…
“Tüm sualler yanar geceler düşlere kanatlanınca…”
Ve sen sevgilim masallar anlatıp kandırırdın hüzünlerimi kaçan uykuma şükrederdim o vakit. Varlığının yoksulu bir fakir sofrada umudu beslerdik gözyaşlarımızla. Yufka yüreğini değişmezdim dünyalara kirpiğinin kıvrımındaki bir damlaya canımı teslim ederdim. Kuruyan gözpınarların ıslak dudaklarımın nemi ile şifa bulsun diye dualar ederdim. Avuçlarındaki gül yapraklarıyla kanatlandırırdın kelebek yüreğimi güzüme inat... Sana sadık rüyalarımda bile sabrı anlatırdın o sabır ki her sabah gözlerimin şu yalan dünyaya doğması gibi…
“Gecenin yanaklarından süzülürken şafak
Yıldızsız karanlık da olsa gök kubbe
Gül yordamıyla bulurduk nefeslerimizi…”
Gözlerimdeki hayatla birleşince yarım cümlelik sevdalar yitirirdi anlamını. Sen benimle tamdın sevgilim. Bilirdik eninde sonunda kaybolurdu düşler… Bitimsiz özlemlerle kurduğumuz her düşün ardından hüzünler devrilse de üzerimize biz gerçektik…
Ay yüzüme bak gözlerindeki hayatla… Geldiğin yolların tozu toprağı dururken öpmeliyim avuç içlerini… Hadi uzan varlığının mutluluğu ile çöz saçlarımı. Eteğime topladığım çiçekleri iliştir. “Ellerin” diyorum ellerin yurt edinmeli saçlarımın her telini. Yanışın her an artsa da dayan gücün yetmese de vazgeçme bu sevdadan.
“Şimdi acıları bırak başucuma…
Gözyaşlarıma uzan…”
İtiraz yok asi rüzgar…
Kirpiklerinin gölgesinde bir sergi açmanı istiyorum kimsenin uğramadığı bir sonbahar günü… Üzerime çöken hasretlerin arasında çok sevdiğim gülleri resmetmelisin. Her tablodan okumalıyım sevda romanımı. İçlerinden biri bana yakın gelmeli. Hani o gözlerimde bir dolu hüzün olan…
“Renkler yanar hüznümde sen siyahı giydir yine bana…
Takvimlerin boş yapraklarında dururken zaman
Küçücük yüreğimle ölümsüzlüğü sunuyorum bak sana”
Bilirim yakıştırmazsın beyaz tenime bu zemheri matem rengini… Dudaklarıma değen her renk yandıkça başka çaren kalmaz sevgili. Gün uzar kavuşmayı bekledikçe gün büyür gözlerimizde geç gelir gece. Gece siyah…
Yırtılır karanlık ateşli bakışlarını gördüğümde. Yokluğuna uzattığım saçlarımda başlarken vefakar geceler avuçlarımdaki şarabi sevişlere bırak kendini. Sonra gamlı saçlarımın her teline asalım düşlerimizi. Nefesine nefesimi al yakalım geceyi sönse de bir bir yıldızlar. Unutulmuş bir yalnızlığın içinde olsam da yüreğimin kuytularına uzan… Özlemlerime yenilerini eklemeden uzan ki göğüs kafesimde yankılanan yürek atışlarımın senli bestelerini dinlemek nasibin olsun.
Yüreğindeki azimli sevda ile kanasan da aç gönlünü bana özlenen sevgili. Bakma gözlerimdeki yaşlara sevince açar gamzelerim hem ağlamak yakışmaz ki bana.
Haydi söyle sükut ile…
Sorularımın cevabı var mıdır asi rüzgar…
“Bedeli çoktan ödenmiş bir sevdayı neden kanatır zaman…”